Nën Hijen e Akrokerauneve

NËN HIJEN E AKROKERAUNEVE

  

Nuk kam bredhur nëpër botë për të kërkuar  shpirtin e 

                      humbur

si një Harold. Më ka mjaftuar ky atdhe ku rroj

edhe atëherë kur perënditë e rreme

e kapnin për fyti këngën time

dhe e përplasnin në harrim.

Nuk e shkova ndërmend arratinë nga ky atdhe

prej guri, prej deti, prej telash me gjemba

edhe atëherë kur këto do të bëheshin

vuajtjet e mia, burgimi im.

  

Nuk doja të ikte Bilal Xhaferi.

Qava kur më la në duar sokëllimën e shpirtit

me jehonën që oshëtiu gjer

në Amerikën e  largët

dhe përjetë e humba zërin e tij prej laureshe.

  

Pse iku Kadareja nuk e kuptova kurrë.

  

Lëndohem kur shoh se përditë bjeret atdheu.

Përditë pakësohet e pakësohet, pa e ndier,

edhe  pse të tjerë përpiqen

ta mbushim zbrazësirën sadopak.

  

Për sa më sipër,

nuk e dëshirova

fatin e një Çajld Haroldi

të lodhur e të penduar

nga orgjitë londineze,

edhe pse e pat lëvduar karakterin dhe bujarinë  time,

edhe pse e pat lëvduar fisin tim, të kapur fort pas

                                                     shkëmbinjve dhe ullinjve
                                                                                       nën hijen

                                                                      e Akrokerauneve.