Pasdite në Ksamil

PASDITE NË KSAMIL

Pasdite, rrezet e pjerrëta të diellit e mbushën detin me

      vezullime

si  me mijëra pasqyra të thyera.

       

Briza verore që filloi nga perëndimi

e shkundi zagushinë e ishujve të gjelbër,

zagushinë e plazheve me çadrat e vendosura në kuadrate,

 ku trupat lakuriqe të pushuesve filluan të lëvrinin.  

Një tufë palumbarësh të rinj me pajime zhytjeje ngjiteshin 
                                                prej thellësive nënujore

si një tufë delfinësh të gëzuar.

Duke lënë Ksamilin e zhurmshëm,

pa ju ndarë buzës së detit

të mbushur me gumëzhitjen e lokaleve,

hidhesha mbi shkëmbinj,

në spitharat me shëllirë,

ku notonin mes kristalesh

gjethe ngjyrëhiri të ullinjve.

Hija ime ra papritur

mbi kryet e një çifti të përqafuar,

dy metra poshtë meje,

shtrirë mbi rërën e pakët,

midis shkëmbinjve.

Ajo si një sirenë

me flokët lëshuar,

gjoksin kish zbuluar.

Bëra t’i iki skenës intime

po këmba më ngeci

në thepat e shkëmbinjve.

U ndjeva i  zënë në çark nga fati i keq.

Ata u çuan,  erdhën për ndihmë,

po këmba 

ishte ndrydhur për dreq.

Ç’e deshe, thashë, itenerarin nëpër gjiret e Ksamilit,

ku deti, ishujt, atje tej,

atë pasdite xixëllinin!