Në muzg zbresin hijet

NË MUZG ZBRESIN HIJET

Në muzg zbresin hijet,

si mjegulla e dëndur tretin brenda vetes shpatet me

ullinj,

mbushin me mister detin atje poshtë,

rrëmihin

mbi sipërfaqen e ndritëshme të tij.

I mbërthyer jam midis brigjeve.

Hijet dendësohen mbi detin e  plumbtë.

Dritëzat e tij rrëshqasin,

zbojnë  heshtjen e kësaj nate pa gjumë.

Qenia ime, lëviz edhe ti,

dil jashtë nga hijet,

nga plogështia.

Nuk sheh se fyti t’u vulos?

Me lopatëzën e një ëndrre

shvendose errësirën rreth e rrotull,

shblloko  shtigjet që të lidhin me botën!