Vallja e Osman Takës

VALLJA E OSMAN TAKËS

Turqit loznin këmbëkryq te sheshi

dhe papritur nxeheshin e shanin

 se një ditë do ta kapnin patjetër,

do ta varnin te rrapi Osmanin.

Por ai dukej shpesh pranë avllive

sepse :s’i vinte mirë të fshihej,

vetëm plakat shihnin plot me frikë

andej nga loznin dominonë hafijet.

Për trupin e tij të bukur

këndonin kudo si për inat

dhe fustanellë e tij nëpër muzgje

gjumit të vajzave u vinte flakë.

Atij s’i vinte mirë të fshihej

dhe shpesh i binin në gjurmë,

gjersa vërtet e kapën hafijet

te flinte. në gjumë.

Atë natë ishte rrojtur e larë

dhe ecte mes ushtarëve i bukur.

Korba, thoshinin vajzat, do ta varin,

 si i qeshet kështu gjithë rrugës?

Dhe u mblodhën shumë njerëz atë ditë n

ga brigjet e mbushur me ullinj.

Dhe rrapi i trishtuar hidhte fletët

në vend të lotëve të tij.

«Ç’dëshiron, i thanë, para vdekjes,

para se buzëqeshja të të jetë nxirë,

ne edhe lëkurën do të ta marrim

se ke lëkurë të mirë.»

Djalë krenar, që për trupin tënd të bukur

anembanë këndohej në Çamëri,

«lermëni, the, të hedh një valle,

të derdh dufin që kam në gji.» 

Ç.’qe ajo valle, Osman, ç’qe

që turqit për xhind të kujtuan

dhe litarin asnjëri s’e mori,

asnjërit is’i bënin duart?

Dhe u futën në valle atëherë

ç’qenë shqiptarë te sheshi,

 sikur u ngritën papritur

dallgë të mëdha deti.

Dhe iu përkul si një urë Osmani

vetëm popullit të tij

dhe ndjente mbi gjoks se si hapat

çapiteshin për në liri.