Në vjeshtë ndarja - Në pranverë shpresa

NË VJESHTË, NDARJA

Në vjeshtë, ndarja erdhi

dhe ti numëroje hijet e lejlekëve

që nxitonin në vise të tjera.

Tërë ditën në kopësht barisje mbi lulet e thara të

                                    përkëdheljeve, ku

flutura të errëta fluturonin rreth qiparizëve të shkretuar

                                    dhe sillnin  me vete buzëmbrëmjen

dhe verbërinë  e dritares me kujtesën që vdiste.

Në qiparisin e natës, me  foletë e boshatisura të lejlekëve,

lëkundej shalli yt ku sapo ishin vetvarur ëndërrat.

NË PRANVERË, SHPRESA

Në pranverë, shpresa vonoi ca.

Kishe hapur një pus brënda vetes dhe nuk ngjiteshe dot

deri tek çikriku i jetës.

Kur ferrakët filluan të fluturonin mbi supin tënd

ti lëvize, kova e mbushur me trishtim u derdh

dhe e habitur pe xixëllonjat të mbushin oborrin me dritë.

Hëna si një vezë e madhe lejlekësh

shkëlqente nga qiparizët.

Urithët, milingonat, sythat, yjet,

merreshin me punët e tyre. 

S’mund të rrije më. Preve thonjtë,

Hoqe nga krehëri një tufë të vogël flokësh,

i mblodhe shuk

si hidhërimin tënd të djeshëm.

Dhe prisje lejlekët.