I murosur

I MUROSUR

Me dhjetra vjet jam rropatur

buzë lumit të harresës,

Urën e Poezisë ndërtoja

të më lidhte me njerëzit.

Ditë e natë, i vetëm, ngrija

gurët e rëndë të fjalëve,

që nga themelet, zhytur në kohra,

deri te qemeret e këmbarëve.

Rropamë e fjalëve që binin

shurdhonte lumin thellë,

cili mister, brenda natës,

e shembte  në humnera?

Cili mister punën time

e zhdukte kaq papritur?

Dhe rrija netëve pagjumë,

si alkimist i thinjur.

Vinin nga larg burokratë e hafije

me skica, parime, metoda,

kujdes, se gabon dhe një fije

dhe ura të shembet te koka.

Vinin nga larg kontrollorë,

më bënin inventarin,

kaq krahasime, kaq similituda,

çdo rresht pa shpirt e masnin.

Dhe çdo kritik me marifet

më prishte orientimin,

që mos ta gjeja kurrë nordin,

që mos ta kapja kurrë fillin.

Po erdhi pranë një bard i moçëm

me torbë mitesh mbi shpinë:

“M’i jep t’i shoh mjetet e punës,

metaforën, çekiçin, mistrinë.

Ti duhet t’ua fshehësh kuptimin

vargjeve të tua, fjalëve,

që gurët e rëndë, hafijet,

mos t’i shembin poshtë valëve.”

Që Urë e Poezisë të mbajë

mbi lumin e llahtarisur,

ti duhet veten të murosësh,

në murin që ke stisur.

Mos harro se  Urën e Artës,

ata që e ndërtuan,

nuk ishin njerëz dosido

po ustallarë të shquar.

Dhe që të mbante punë e tyre

duhej shpirti brenda,

prandaj dhe lindi sakrifica

si një kurban i rëndë.”

Kështu dhe veten e murosa,

në brendësi të fjalëve,

që shpirti im të lidhte gurët,

dhe fanepsjen e mesazheve.

Limjon, 1974 – 2011