Ishte një fëmijë që bridhte çdo ditë

  

Walt Whitman

ISHTE NJË FËMIJË QË BRIDHTE ÇDO DITË

Përktheu: Agim MATO

Ishte një fëmijë që bridhte çdo ditë

dhe mbushej në shpirt me të parin objekt  që i hidhte shikimin,

dhe ky objekt bëhej pjesë e tij për tërë ditën ose e një pjese të ditës,

ose për shumë vjet, ose për cikle të tëra vitesh.

Jargavanët e sapo çelur u bënë pjesë  e kësaj fëmije,

dhe bari, dhe shpatoret e bardha e të kuqe, dhe tërfili i bardhë e i kuq,

            dhe kënga e turtullit,

qengjat e marsit, gicat ngjyrë trëndafili të sapo pjellë të dosës, dhe viçi,

            dhe kërriçi, klloçka kakaritëse e oborrit

dhe peshqit që ngrihen pezull në ajër nga kureshtja,

bimësia ujore me kurorat e këndëshme e të sheshta, të gjitha këto bëhen

             pjesë e tij.

Dhe në fusha, filizat e muajit të tretë e të katërt bëhen pjesë e tij.,

filizat dimërore të grurit dhe të misrit me dritën e verdhë, qepët e patatet

            e kopështit,

dhe pemët e mollëve të mbuluar me lule dhe më vonë me fruta,

 manaferrat në pyje, barërat më të zakonëshme në cep të rrugës,

dhe pijaneci plak që kthehet në shtëpi nga taverna që sapo ka lënë, duke

 u lëkundur ,

dhe mësuesja që ngutet për në shkollë,

dhe djemtë që ecin në grup duke u grindur,

dhe vajzat, të pastra e të rregullta, me freskinë në faqe, dhe fëmijtë e

 negërve këmbëzbathur,

dhe gjitha ndryshimet e qytetit e të fushës, kudo që ai shkoi.

Prindërit, ai që e kishte krijuar dhe ajo që e kishte mbajtur në mitër dhe

 e kishte lindur,

i dhanë më shumë se kaq nga vetja e tyre fëmijës,

i dhanë pa ndërprerje, çdo ditë, duke u bërë pjesë e tij.

Nëna në shtëpinë e qetë që përgatiste pjatat për darkën,

nëna gojëmbël, me shaminë dhe përparsen, gjithmonë e pastër, e

            shëndetëshme

që duke ecur lëshonte një erë të mirë nga trupi dhe  veshja,

babai, i fortë, i përmbajtur, burrëror, i hidhur, zemërak, i padrejtë,

shuplaka, grindja me zë të lartë,  vështirësia në ujdi, të qënit finok,

huqet familjare, zhargoni, shokët, sendet përreth, zemra e mbushur me

 butësi,

dashuria që nuk mund të kthehet mbrapsht, mendimi për atë që është në
të vërtetë dhe mendimi se më pas mund të dalë e pavërtetë,

dyshimet e ditës dhe dyshimet e natës, kurioziteti - nëse dhe si,

në se kjo që duket është reale apo është vetëm një fanepsje,

burrat dhe gratë që mbushin rrugët, ç’gjë tjetër mund të jenë përveçse

 fanepsjes?

Rrugët në vetvete dhe fasadat e shtëpive, mallrat në vitrina,

automobilët, kuajt e mbrehur në karrocë, limanet me stiva të rënda

 dërrasash, lëvizje e madhe tragetesh,

fshati mbi rafshnaltë që shfaqet nga larg në perëndim të diellit me lumin

            në mes,

hijet, aureolat dhe mjegullat, drita që bie mbi kulmet dhe fasadat e

 bardha apo gri dy milje larg,

veliera pranë që i dorëzohet baticës së përgjumur,  e lidhur në pupë me

 litarin e lirshëm,

valët që grumbullohen me shpejtësi, kreshtat që thyhen duke u

            përplasur,

shtresat e reve të ngjyrosura, brezi i gjatë dhe i errët në largësi,

            i vetmuar, i palëvizur në dlirësinë e pafund,

në zgrip të horizoniti, karabullaku i detit në fluturim, era e njelmët e

 kënetës dhe bregut prej balte,

të gjitha këto bëhen pjesë e këtij fëmije që bridhte çdo ditë dhe ende bredh

           dhe do të bredhë gjithmonë çdo ditë.