Legjionarët

LEGJIONARËT

Kush e dha i pari lajmin për ekzistencën e një grupi 

legjionarësh ilirë  të shpallur të humbur 

nga ushtria eAleksandrit të Madh, Pirros së Epirit

a  ndoshta të vet Skënderbeut? Të dhëna

kontradiktore qarkullonin për dukjen apo përkatësinë,

                        ashtu si për disqet fluturues

me dëshmitarë okularë,  që dëshmojnë para komisionesh,

të ngritura për ekzistencën e tyre.

Këta legjionarë, që shfaqeshin

pas një drite të purpurt, me një pluhur yjesh që shoqëronte  

marshimin  e tyre, i shihnin tek ndalonin

për të pushuar, duke ulur nga supet siluetat e ca

                        kështjellave ilire  gjysmë të rrënuara,

(dëshmitarët ngatërrojnë format e tyre, duke përmendur

                        Rozafën, kështjellën e Kaninës, Beratit,

                        Shkupit, Ulqinit, Danjës, Ulpianës, Janinës,

e më shpesh atë të Krujës), ndeznin në mes një  zjarr  të

                        kaltër ku nuk shquhej dot së largu në se

flinin apo vazhdonin  seancat e një Kuvendi Kohërash.

Kur rinisnin të ngarkonin sërish siluetat e kështjellave

                        gjysmë të rrënuara

 dhe të largoheshin  në heshtje, duke u tretur në thellësi

                        të mbrëmjes,

vraponin kureshtarët të gjenin të paktën një gjurmë,

një grusht  hi nga ai zjarr i çuditshëm,

një mesazh të lënë qëllimisht, për të vërtetuar se kjo nuk

                        ishte një trill, porse

një dëshmi e pakundërshtueshme  e ekzistencës

së legjionarëve

dhe ta përdornin më vonë në debatet e gjata me

                        skeptikët.

“E ç’mesazh?” -  pyesnin ata, në kafenetë e mbushura

 me tym. “Ç’ duan të na thonë

pas mijëra  vjetësh?”  Të ndarë në pro e kundër, duke

                        debatuar në faqe interneti, në chat-e, nëpër

forume portalesh, në E - Mail-e,

duke thirrur gjithshfarë argumentesh nga të gjitha  disiplinat,

nuk e kuptonin se, në fund të fundit, ata ishin shndërruar vetë

në legjionarë.

Sarandë, 2011