Bunaca

BUNACA

Mbi rërën që ka zbutur deti

në muzg ne endemi gjer vonë.

Gjithçka që rrotull na zë syri

e gjejmë në ujë me kokën poshtë.

Si të përmbysura anijet,

qyteti  thellë si në humnerë.

Nuk e di, e dashur, pse na stepi

ky det i heshtur me mistere.

Asnjë rrudhë mbi të, për be,

asnjë klithje pulëbardhe,

në cep të qiellit veç një re

si aerostat qëndron e varur.

Dhe ti papritur  të ze frika,

mos vallë dhe deti vdes?

Si kartolinë të ngjan natyra

në albumin që u zverdh.

Një shurdhëri, një boshësi,

sikur të shkelnim përmbi hënë,

ku vetëm emrin kanë detet

se bark’ i tyre tharë ka qenë;

sikur qyteti me anijet,

që para syve tanë shfaqet,

të jetë thjesht si një mirazh

i ardhur që nga tokë e largët.

Sakaq detin tej e mban

e çan si plug një motoskaf,

zhubraviten pasqyrimet

po valët bjenë në gjumë prapë.

Më kot dhe ti i zbath sandalet

dhe ujin rreh tani me këmbë,

plogështisë së këtij vigani

inati yt nuk ka ç’i bën.

Do shkojë bunaca. Ajo re

aty në cep si e pa faj,

s’është çudi që brenda vetes

djepin e stuhisë të mbajë.

Dhe do të shohësh se si era

me mijra plugje dallgë do ngrerë

dhe deti që ti do kaq shumë

sërish do zgjohet me poterë.

                   Limjon, 1988