Bohemundi

Luftëtarë ng Dyrrachiumi

BOHEMUNDI

Pasi skedova nga bibliotekat  të gjitha kronikat për

      Dyrrachiumin,

pasi shfletova një për një relacionet e konsujve

në  Iliri, m’u shfaq Anna Komnena

me librin e dymbëdhjetë të “Aleksiadës”,

ku brenda një regëtime femërore dihaste Bizanti

i trazuar i Mesjetës,

si një bizon që jepte shpirt i mbuluar nga thneglat

e  ushtrive kryqtare e të gjyëmhënës.

M’u faneps e bija e Perandorit duke treguar me sytë e

 tromaksur  skelat e Dyrrachiumit

të sulmuar nga Bohemundi.

Sa herë përmendej emri i tij

Kostandinopoli binte në letargji.

Dyrrachiumi rriste muret me arbërit brenda.

Flota, si një qytet i frikshëm lundrues bënte të jehonin

                        steretë

 nga të dyja  anët e Adriatikut. Hapësirat detare

braktiseshin nga zogjtë dhe peshq të trullosur ngecnin

në rërën  e pafundme. Po le ta tregojë Anna Komnena,

atë që i treguan të tjerët, pa e humbur fillin:

Bohemundi sosi në Aulonë dhe u vuri me dorën e vet

 zjarrin  anijeve,

sepse për ushtarët nuk duhej të kishte kthim.

Nuk duhej të mendonin ushtarët për fatin e familjeve

të lëna në brigje të largëta nga ishin nisur.

Duhej të fshihej nga kujtesa Siçilia, kur para ngrihej

 Dyrrachium.

Dhe Bohemundi mendjekrisur, që pushtonte qytete

e limane,  

projektonte makina luftarake, breshka kullëmbartëse me

                        kryedash, projektonte

makina gërmuese dhe ato për mbushjen e hendeqeve,

            u grahte kuajve

të ushqente pareshtur ambicjen e të arrinte

 para lajmit në portat e lakmuara.

Të rrethuarit prisnin fatin që u qe caktuar.

Ndoqën me sy breshkën me kryedash të afrohej,

e shtyrë nga brënda nga  mijëra ushtarë, që ndalën,

hoqën rrotat dhe e bllokuan me shkopinjtë.

Kryedashi filloi të trandëte muret e trasha ku mund të

                        shkonin  pa frikë katër kalorës mbi to.

Retë e shigjetave bënin hije ndërsa fluturonin pa kthim.

                        Dielli nuk dallohej më.

E kishte ndalur qerren e tij

të zjarrtë. Ç’u ishte shkrepur kështu njerëzve?

Dyrrachiumi nuk jepej. Të trimëruar të rrethuarit

hapën portën lindore të qytetit prej nga dukej një

 kalorës  gjigant prej bronxi

dhe i thanë me ironi Bohemundit: ”A e hap kryedashi

yt një vrimë

 më të madhe se kjo? Provoje në mundesh!” Dhe

                        Bohemundi, që nuk zmbrapsej,

me  makinat si urithë, filloi të shponte një tunel,

pa e menduar se edhe të rrethuarit

bënin të njëjtën gjë nga ana e tyre, pa e menduar

se ushtarët e  tij do të përvëloheshin

nga flakët prej rrëshire e squfuri të fryrë nga ca kallama

                        vdekjeprurës.

Nuk e kishte për zakon të zmbrapsej  Bohemundi, nxori

një kullë lëvizëse si ajo e Babelit, që kalonte dhe retë,

 me bazën katrore,

me shumë kate e dyer nga çdo anë, nga binin shigjeta të

                        dendura.

Nuk kishte më ditë, nuk kishte natë. Arbërit vërvisnin

                        zjarrin e lëngët nga një tjetër kullë,

 gjersa në dritën verbuese të squfurit panë të ngazëllyer

 përflakjen e asaj makine

 vdekjeje, nga dyert e së cilës hidheshin ushtarët si copa

                        flakësh.

Kështu thotë Anna Komnena në librin e saj

të dymbëdhjetë me një fije shprese

për bizonin e Bizantit e që i shuhet sërish,

sa dëgjon hingëllimat e kuajve të Bohemundit nga

 spondi tjetër i Adriatikut.

Sarandë, 2011