Shumë mund na u desh

SHUMË MUND NA U DESH

Shumë mund na u desh ta fitonim njëri tjetrin,

kur lufta e klasave na nginte pusitë,

dhe ishte sikur të hapnim një tunel

nga të dyja anët,

për t’u bashkuar në një pikë.

Nëpër natë

u gjendëm në arrati

me detin pranë,

me dallgët e tij,

të vetmit dasmorë që patëm; 

ku velloja e hënës të mbulonte gjer te këmbët

dhe ylli i Afërditës të ulej në gisht si unazë.

Nuk ngopeshim në ato çaste dashurie,

kaq pranë ëndrrave të përmbytura

me kundërmim.

Gjoksi im ulej e ngrihej 

i tërhequr nga frymëmarrja jote e shpeshtë,

ashtu si hëna, duke tërhequr oqeanet,

shkaktonte baticat e zbaticat pranë nesh.

Kur të preknin gishtat e mi

ndienin elektricitetin që të fërgëllonte

nga supet gjer tek ijet

dhe atëherë nga sytë e tu derdhej një dritë

e ngjashme me dritën  minerare të yjeve.

Ajo dritë ishte djegia e përjetshme e lëndëve kozmike

që ngjiz çuditërisht jetën e këtij dheu.

Po kush përpiqej ta shuante atë lëndë

që ushqeu tek ne zjarrin e madh të shpirtit,

ende të ndezuar pas kaq vitesh?