Miqtë

MIQTË

Dy ditë me radhë na nxorrën nga klasat duke stërvitur

brohorimat dhe duartrokitjet tona për pritjen e “Hrushovit

                        të madh”. Në qiell

shihnim avionë të vegjël që kalonin mbi kokat tona

dhe shkonin të spërkatnin me helme  monumentet e 

Butrintit për të ngordhur gjarpërinjtë.

Më vonë (kur kishte ikur),

nëpër kafenetë e qytetit bregdetar flitej në konfidencë 

për një lloj gjarpri që e kish pickuar në tru

atje në skenën e teatrin antik

dhe në vend të monumenteve,

shihte periskopë nëndetësesh rreth e rrotull.

Shqyem sytë kur na përqafoi me radhë

mësuesja jonë e rusishtes

dhe në ikje, pamë të shterrej drita që e rrethonte.

Asnjë luftanije ruse nuk shkeli më në portin tonë të

vogël dhe ne nuk shkëmbenim më

me marinarët guackat, fiqtë e detit dhe portokallet me

                        konservat e tyre të mishit.

 Nuk do të  zhyteshim më si foka

pranë skafeve të mëdha të  çelikta,

që mbanin një  erë të fortë katrani.

Kur erdhën kinezët,

dhjetë e nga dhjetë, njëzet e nga njëzet,

të tërë në rresht si tufa pinguinësh të shushatur,

nuk na e mbushnin më syrin,

me fytyrat e tyre prej alienësh,

dhe pyesnim:

nga ç’planet kishin zbritur,

ku i fshihnin anijet e tyre kozmike?