Piktori

PIKTORI

Eja, më tha shoku im piktor,

ç‘pret,

nuk i dëgjon zërat e fëmijëve të mbledhur rrotull

                 pranverës  së sapoardhur?

Nuk e ndjen 

oshëtimën e saj të heshtur,

bubullimat e saj të kaltëra, ç’pret?

Ngriti kavaletin,

hapi akuarelet dhe nga peneli rrëshqiti drita e diellit;

ranë mbi letër drurët,

shkëmbinjtë e detit, anijet

dhe më tej qyteti i bardhë me të gjitha dritaret e tij.

Një lëvizje, dy

dhe ja,

pulëbardha rrahu krahët.

Fshap, fshap. Dhe pranvera çapitej me këmbët e saj të

                                                                               gjelbra,

duke u bërë thirrje sythave

e ata i përgjigjeshin,

dilnin gjithë frushullimë,

sa herë që piktori i prekte me penelin e tij.

Shoku im ishte në ethe.

Nuk e dëgjon, thoshte, si u ngjir prilli duke na thirrur?

I dridhej peneli.

Ndoshta nga kjo ishin aq të tronditur drurët,

aq të tronditur shkëmbinjtë dhe anijet.

Ndoshta nga kjo u shfaq qyteti si një mirazh i ngritur

                                                                        mbi ujëra,

si një mirazh i hollë, i hollë

që mjaftonte vetëm një erë e lehtë

e ta zhdukte papritur nga sytë tanë.

Pastaj shoku im mbaroi.

Ne s’folëm.

Qëndruam ashtu duke dëgjuar dihatjen e asaj paraditeje

      prilli,

duke duartrokitur në heshtje pranverën.