Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΘΥΜΗΣΗΣ

Poema "Qafa e Botës" përkthyer në greqisht nga Andrea Zarballa me titullin "Kopështet e kujtesës"

 Agim Mato

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΘΥΜΗΣΗΣ 
 Μετάφραση:Aνδρέας Ζαρμπαλάς

Ο θείος, που με την τραγίσια γούνα του έμοιαζε σαν βράχος, μοσχοβολούσε φασκόμηλο. Εμείς, ήμασταν ένα κοπάδι παιδιών, γύρω του. Μας εξέτασε ένα – ένα με το βλέμμα του. Ύστερα έσκυψε σα να ήταν στη στάνη, άγγιξε τα ποδαράκια μου με τα χέρια και είπε στη μητέρα: Είναι λιγνά τα ποδαράκια του. Άφησε να τον πάρω μαζί μου, τώρα που αποκόβω τα αρνιά…

Την αποχαιρέτισα τη θάλασσα. Τώρα πήγαινα να ζήσω ψηλά,

στην άκρη του δρόμου των σύννεφων,

στην άκρη  των κρημνών του ουρανού,

στα σπίτια της φυλής μου με τις λαξεμένες σκάλες

στα βράχια,

με τις πελασγικές πέτρινες σκάφες,

με τους αστερισμούς των μυγδαλιών να πλημμυρίζουν φως τους

κήπους της θύμησης.

Δεν θα με ξυπνούσαν πια τα κύματα

καθώς θα χτυπούσαν

στις ακτές των πρωινών μου. Δεν θα ’βλεπα πια τους γλάρους

καθώς θα ξεφώνιζαν τα βράδια γύρω από το φάρο, ξεπλέκοντας

                                    την κλωστή της απεραντοσύνης.

2

Μπρρρρρ! Ξεφυσούσαν τα άλογα, ανηφορίζοντας

κι ο αγέρας ηχούσε από τα κουδούνια τους σαν ήχος κρυστάλλου

και πίσω από κάθε βουνό πλησίαζαν άλλα βουνά

όπως πίσω από τα πρώτα κύματα πλησιάζουνε άλλα κύματα.

Το χώμα απ’ όλα τα σημεία μου ψιθύριζε με χίλιες φωνές

κι ένιωθα την ψυχή να φουσκώνει σαν προζύμι στη σκάφη.

                                                 

Η άχνη των οργωμένων χωραφιών ανέβαινε σαν θυμίαμα.

Στα κατώφλια και στα πεζούλια οι γριές γνέθανε τις τελευταίες

ακτίνες του ήλιου.

Ακούγονταν το σούρουπο που σφύριζε και σαλαγούσε τα ζωντανά

με τις μεγάλες αγκλίτσες των σκιών.

Ένας χείμαρρος βελασμάτων, σκόνης και ζεστής ανάσας

ανέτρεπε τα σοκάκια.

Κι ύστερα η νύχτα έπεσε σαν βελέντζα στις ράχες των κουρασμένων

αλόγων.

3

Η γιαγιά κυβερνούσε το σπίτι σαν προστάτιδα θεά της φυλής

και το πρόσωπό της έμοιαζε αρχαία πήλινη γλάστρα.

Από την πίπα της ανέβαινε ο καπνός των παμπάλαιων μύθων.

Μα πως έχει ανεβεί έτσι η αυστηρότητα

μέχρι το φράχτη των φρυδιών, που σκέπαζε τα πηγάδια των

τρομερών ματιών της;

Τρέμαμε καθώς περνούσε δίπλα μας με το σκοτεινό σύννεφο

της βράκας

και με την αρμαθιά των κλειδιών

σαν αρμαθιά κεραυνών

στο πλατύ δερμάτινο ζωνάρι της.   

Ξέραμε πως με το ένα απ’ αυτά

ήταν κλεισμένο το βαρύ σεντούκι

που νύσταζε στη γωνιά του οντά

σκορπίζοντας τριγύρω μυρωδιά κυδωνιού και μυστηρίου.

Κανένας δεν τολμούσε να την πλησιάσει.

Σε κάθε μας βήμα

θα ακούγαμε το τρίξιμο της μαύρης κλειδωνιάς

σαν άγγρισμα σκύλου.

4

Τώρα, που ο χείμαρρος ξεψυχούσε,

τα γεφύρια μοιάζανε με εγκαταλειμμένα σαμάρια.

Δεν ακούγονταν πια ο καλπασμός της άνοιξης

μέσα από τους κήπους και τις ψυχές μας

Και σκάβαμε στην ξερή κοίτη

για να βρούμε την κομμένη κλωστή της πρασινάδας.

Και το χαλίκι, σαν λουσμένο με αλισίβα

ζεματούσε κάτω από τα πέλματά μας

λες και το πέταξε κάποιος

από το καμίνι του ήλιου.

Γινότανε υπολογισμοί τις νύχτες

στην άκρη της τροχιάς του αλωνιού

καθώς περιστρέφονταν η ζωή.

Και μας έπιανε ο ύπνος

κάτω από το στέγαστρο του Γαλαξία

με τ’ αυτιά μας να βουίζουν από τα τζιτζίκια των άστρων

και το σύρισμα του δρεπανιού των ονείρων  

στα σταροχώραφα  του ήλιου.

5

Τη γιαγιά μου ρώτησα «Τι είναι ο λύκος;»

Κι εκείνη: «Ο ασφαλίτης των δασών», μου απάντησε.

«Κι ο ασφαλίτης;» τη ρώτησα και πάλι.

«Ο λύκος των ανθρώπων», μου απάντησε.

6

Το σούρουπο με την ομίχλη ήρθε ο θείος

και κρέμασε στη συκαμιά της αυλής

το δέρμα ενός προβάτου, που το κατασπάραξε ο λύκος,

το δέρμα ενός πρόβατου, που πάνω στην ειρηνική προβιά του

είχε περάσει ο τρόμος

όπως ο κεραυνός πάνω στα χορτάρια ενός λειμώνα.

Τώρα δεν ήταν παραμύθι

απ’ εκείνα που αφηγούνται δίπλα στο τζάκι,

με το σύμβολο του κακού να πλησιάζει ύπουλα την αθωότητα

με το ηθικό δίδαγμα του ασυμβίβαστου και την επαγρύπνηση.

Δεν ήταν πια παραμύθι.

Ο χιτώνας της τραγωδίας αιωρούνταν στη συκαμιά της αυλής  

και το μοναχικό αρνάκι βέλαζε το μονόλογο του πόνου του.

7

Πλησίαζαν οι αντάρες καταπίνοντας στις κοιλιές τους

τα σπίτια με τους καμινάδες, τους περαστικούς,

τους κήπους, σαν λιμάνια με τα κατάρτια των οπωροφόρων

να βυθίζονται αθόρυβα,

τις στάνες, τα σπαρτά

κι ακόμα τα συρματοπλέγματα στη μεθόριο.

Και πλησίαζαν, όλο πλησίαζαν!

Κι έστηνα τ’ αυτί ν’ ακούσω πίσω απ’ τις αντάρες τα άγνωστα βήματα

των λύκων και των μυστικών αστυνομικών,

να άκουγα το άγγρισμα

και το τρίξιμο των δοντιών τους.

Ποτέ μου δεν είχα ιδεί

αυτές τις φιγούρες της αντάρας και της νύχτας.

Ποιο να ήταν το επόμενο θύμα τους,

σε ποια συκαμιά θα κρεμούσαν το ματωμένο δέρμα του;

Σκάλωναν τα σύννεφα στα συρματοπλέγματα εκεί στο Πέρασμα

του Κόκκινου Πηλού.

Σκάλωνε ο καιρός. Ηχούσαν τα ηλεκτρικά κουδούνια

και οι ριπές των αυτομάτων τρόμαζαν το κοπάδι των άστρων

που βιάζονταν να περάσει το σύνορο.

8

Η Σπηλιά της Αποκριάς, με το κοπάδι του θείου μου,

μύριζε κοπριά και μυστήριο σαν σπηλιά Κυκλώπων.

Εεεεϊ! φωνάζαμε

κι η Σπηλιά μεγέθυνε τη φωνή

και τη χτυπούσε στις παρειές της προϊστορίας,

που ο προϊστορικός άνθρωπος είχε σκαλίσει τα ίχνη του.

Εδώ ο Ιλλυριός Medaur ακόνιζε τα όπλα και φιλοξενούσε

το Μεγάλο Πάνα.

Και πέρα ορθώνονταν ο κώνος της Τσούκας του Αετού.

Η ζωή είχε μεταναστεύσεις από τις πύλες και τους θόλους της

και μια σιωπή ματωμένων λίθων βασίλευε στη Χαονία.

Στο έμπα της Σπηλιάς ο θείος ύψωνε το χέρι

και κρέμαγε την αγκλίτσα  στην ουρά της Μεγάλης Άρκτου     

ανακάτωνε το γάλα στα μαυρισμένα καζάνια

και οι τουλούπες των λευκών ατμών διαχέανε στον αέρα

άρωμα φεγγαριού.

Κι ύστερα ακουμπούσε στη νύχτα

κι έδιωχνε τη μοναξιά της στάνης με τη φλογέρα

μέχρι που βάραιναν τα βλέφαρά μας

δίπλα σε μια ξύλινη κούπα

με τα αποφάγια από το τριμμένο γάλα των άστρων.

Στην άκρη του ύπνου μας.

τρεμοσβήνανε τα μακρινά νησιά,

τα μακρινά φώτα,

ο μακρινός κόσμος,

ο άγνωστος.

9

Μια μέρα, ένας διαβήτης τρομερός πρόβαλε πίσω από τους όχτους,       

κι άρχισε να μετράει σπίτια και σπαρτά,

ίσκιους, αυλές και θημωνιές, σκάλες και καμινάδες.

Δρασκέλαγαν τα άκρα του τους τη Ρίζα, το Μπουάρι,

την Κιάφα και την Όρλια,

διέσχιζαν το γλυκό χορτάρι της Λουμπάρδας,

αγκομαχούσανε στο Χείμαρρο του Κόκκινου Πηλού,

έβγαιναν στων Ντουφεκιών το Λόφο, μπήγονταν στη Μύτη του Πουριού

κι έριχναν το μακάβριο χορό σε καλντερίμια και πλατείες.

Ένα – ένα μετρηθήκανε τα πρόβατα, τα αρνιά, τα άλογα και τα πουλάρια,

οι ελιές, τα γίδια, τα κατσίκια του παραμυθιού,

οι μυγδαλιές και οι συκιές.

Και μόνον οι αλεπούδες, τα κουνάβια και οι λύκοι

παρέμειναν εκτός βιβλίων.

10

Στον ψηλό οντά άκουγα το μουγκανητό των ταύρων και το τρίξιμο

των δοκαριών και των σανίδων

λες και το σπίτι στηρίζονταν στη ράχη τους.

Κλεισμένοι στο κατώι έμοιαζαν με υπάρξεις, που αφέντευαν

τη μοίρα μας,

τραντάζονταν το σπίτι από τους ακατανόητους καυγάδες τους,

τραντάζονταν τα σωθικά τη γης

κι εγώ φοβόμουν μήπως γλιστρήσομε ως κάτω στο Μοσκόφυλλο

ως κάτω στα χωράφια του Βασιλικού,

μήπως από τη ράχη τους γλιστρήσει όλη η γη και πέσει στο κενό.        

11

Ήρθε το Φθινόπωρο.

Στην έρημη αυλή αρχίσανε να φυτρώνουν τα αινίγματα.

Η γιαγιά κατάκοιτη στο αιώνιο κρεβάτι.

Τα κλειδιά της δεν αστραποβολούσαν στο δερμάτινο ζωνάρι της,

κι η πίπα της με τις ραγισματιές απ’ τις μεγάλες πυρκαγιές

δεν κάπνιζε.

Με χίλια βάσανα έστριβε το τσιγάρο

και τα δέκα δάχτυλα

ήτανε σαν δέκα γριούλες

που προσπαθούσαν να τυλίξουν στο σεντόνι ένα νεκρό.

Μόνο το πέτρινο φίδι του σπιτιού,

κατέβαινε απ’ το ανώφλι της εξώπορτας

και τη συντρόφευε κουλουριασμένο κάτω απ’ το κρεβάτι της,

καθώς η σκιά του τρομερού διαβήτη

γλιστρούσε βασανιστικά στο θολωμένο βλέμμα της.

Ήταν φθινόπωρο

Κι η γιαγιά ετοιμαζότανε ν’ αποδημήσει.

Στη σκεπή αγκομαχούσανε τα σύννεφα σέρνοντας τα βαριά  

κάρα των βροντών.

Φεύγανε και τα πουλιά και στις φωλιές τους πια

καθότανε οι αστραπές για να κλωσήσουνε τ’ αυγά τους.

Κι η βροχή να γλίστραγε στις φυλλωσιές και τους λιγνούς κορμούς

των αινιγμάτων,

όπου εκατό αδελφούλες ρίχνανε νερό η μια στην άλλη

                                    για να πλύνουνε τα χέρια.

12

Μέρες αργότερα

η ψυχή της πέταξε πάνω από τα σπίτια, πάνω απ’ τις ελιές

και στάθηκε στην κορυφή της Τσούκας του Αετού.

Και το φίδι αθόρυβα

σύρθηκε ξανά στο ανώφλι της εξώπορτας.

13

Είχε έρθει το ποτάμι

και χτύπαγε τα ποδαρικά των γεφυριών με τα κέρατα.

Στο Παζάρι,

κάτω απ’ το μεγάλο πλάτανο, που βούιζε απ’ τον άνεμο

προσμέναμε την πόστα να επιστρέψομε στη θάλασσα.

Τι ήθελαν να μου πουν οι παλάμες των φύλλων που πέφτανε

και μου χαϊδεύανε τους ώμους,

κι εγώ έκανα πως έβλεπα το Πέρασμα του Κόκκινου πηλού,

τις βουβές φραγκοσυκιές στις απέναντι πλαγιές,

τη βαριά σκεπή της φυλής μου,

που λικνίζονταν σα να με χαιρετούσε.

Ήταν τότε που η πικρή πατρίδα μεγάλωνε με την ώρα μέσα μου. 

Karl Topia

KARL TOPIA

Shekspiri nuk arriti ta honepste këtë histori. I çuan

                        dosjen, për Helenën e Anzhuinëve

dhe Karlin e Topiajve nga Dyrrachiumi i Ilirisë. I thanë

 për skena e mizanskena,

për dredhira, për kulla të larta, për karaktere

dhe i përmendën Skocinë. Tundëte kokën:

“Interesant, interesant - përshpëriste, - po këto emra

 frëngj më lodhin”

- duke e shfaqur hapur antipatinë për francezët

dhe teatrin e tyre.

Edhe një herë tjetër ia përmendën trinitetin e dashurisë,

të pabesisë  dhe vrasjes në mes të një gostie mbretërore

 në oborrin e Napolit.

“E kush ishte ky Karl francez?”

 – shpërtheu përsëri Shekspiri.

“Jo, jo, mjeshtër, një princ nga Iliria, provincë e Bizantit,

 nga albanët, ai e rrëmbeu

 në Dyrrachium Helenën e Anzhuinëve, ndërsa e çonin

 nuse në ishujt Ciklade të Egjeut”.  Dhe i rrëfyen

 sërish nga e para aventurën e Karlit krifëzi.

 “Pa mendo, - i thotë asistenti, - aty janë të gjitha

ç’ duhen, tavolina me mish kaproi,

derri i egër e i ngrirë gati për të hunguritur, gotat prej

                        kristali,

buzëqeshjet pas tyre, thonjtë e ngjyrosur, pudra,

shikimet provokuese, prekja e këmbëve poshtë

tryezave, fërkimi i pulpave, rrokullima

nëpër gërmaze e lëngut shafran

dhe në fund të aktit të parë

rrëmbimi i Helenës së bukur pasmesnate.”  Dhe shtoi:

Po humbim një rast unik, mjeshtër, mërinë e mbretit që

                        zgjati  njëzet vjet në tërë Mesdheun,

dredhinë tinzare të tij për t’u pajtuar me dhëndrrin,

pritja me salltanete në oborrin e Napolit nga mbreti Robert

(a nuk të ngjan si skocez ky emër?),

masakra dhe kokët e prera të çiftit që mbushin me gjak

                        tryezën e gostisë,

monologun e shfajësimit para të pranishmëve.

do të ishte risi, pastaj, një monolog i kokave të Karlit e

                        Helenës  në mes

të pjatave e pirunëve mbretërorë e sa e sa skena që mund

ta  intrigojnë këtë subjekt të rrallë”.

Shekspiri heshti. Shtyu dosjen. Pastaj foli: “ Si mund ta

                        mbyt skenën me kaq gjak e

me kokët e prera që hidhen pupthi? Hamleti Pollonin e

                        qëlloi prapa perdes

dhe ne nuk e pamë, edhe helmi i përdorur në “sa e sa

                        skena” është  thjesht konvencion!

Ma hiq! Më sill temën e një komedie gazmore të Ilirisë,

“Nata e Dymbëdhjetë” në më kujtohet,

të shpëlaj nga fantazia ime përfytyrimet që më ngjallët”.

Sarandë, 2011

Një supermarket në Kaliforni

Allen Ginsberg

NJË SUPERMARKET NË KALIFORNI

Sa të mendoj këtë mbrëmje, Walt Whitman, sepse
duke ecur nëpër rrugët e ngushta nën pemë, me një dhimbje

koke, duke kërkuar i vetëdijshëm një hënë të plotë,

në mundimin tim të urritur, për të psonisur imazhe,

hyra në supermarketin e frutave me neon, duke ëndërruar

            enumeracionet e tua!

Çfarë pjeshkësh dhe çfarë dritëhijesh! Familje të tërë për të

            bërë furnizimin në mbrëmje.

Korridore plot me të martuar që presin! Gra pranë frutave 

avocados, fëmijë tek domatet! – dhe ti, Garzia Lorka, ç’ je 

duke bërë atje poshtë në mes të shalqinjve?

Të pashë, Walt Whitman, grykës i vjetër, i vetmuar, pa fëmijë,

të kërkosh midis mishrave në frigorifer, duke vështruar me

 lakmi shitësit e rinj,

të dëgjova duke pyetur secilin: kush i ka therrë derrat, të gatshëm

 për bërxolla? Sa kushtojnë bananet?

Je ti ëngjëlli im? U kam ardhur rrotull stivave të konservave që

            shkëlqejnë, duke të ndjekur,

nga pas me imagjinatën e  policit të merkatos.

Kemi ecur sëbashku përgjatë shtigjeve të hapura në fantazinë 

tonë të vetmuar duke provuar karçofë, duke përvehtësuar çdo

 shije të ngrirë, pa shkuar asnjëherë nga arkëtarët.

Ku shkojmë, Walt Whitman? Pas një ore mbyllen portat,

Ku do ta ngulësh sonte mjekrën? ( Shfletoj librin tënd, ëndërroj

odisenë tonë të supermarketit dhe ndjehem absurd.)

Do të shetisim për tërë natën nëpër rrugët e vetmuara? Pemët 

shtojnë hije mbi hije, dritat të fikura nëpër shtëpi, do të

  ndjehemi vetëm.

Do të ecim duke ëndërruar Amerikën e humbur të dashurisë,

pranë automobilave të  kaltër nëpër rrugë, drejt shtëpisë në

 vilën tonë të heshtur?

Ah, i dashur, at, mjekërbardhë, vetmitar i vjetër, mjeshtër i

            kurajos ç’Amerikë  kishe ti

kur Karonti nisi të shtyjë barkën e vet dhe ti zbrite

në një breg të mjegulluar duke kundruar barkën të zhduket 

në ujrat e errëta të Lethes?*


Berkeley, 1955

* Lethe - lumi i harresës

Përktheu: Agim Mato 

Legjionarët

LEGJIONARËT

Kush e dha i pari lajmin për ekzistencën e një grupi 

legjionarësh ilirë  të shpallur të humbur 

nga ushtria eAleksandrit të Madh, Pirros së Epirit

a  ndoshta të vet Skënderbeut? Të dhëna

kontradiktore qarkullonin për dukjen apo përkatësinë,

                        ashtu si për disqet fluturues

me dëshmitarë okularë,  që dëshmojnë para komisionesh,

të ngritura për ekzistencën e tyre.

Këta legjionarë, që shfaqeshin

pas një drite të purpurt, me një pluhur yjesh që shoqëronte  

marshimin  e tyre, i shihnin tek ndalonin

për të pushuar, duke ulur nga supet siluetat e ca

                        kështjellave ilire  gjysmë të rrënuara,

(dëshmitarët ngatërrojnë format e tyre, duke përmendur

                        Rozafën, kështjellën e Kaninës, Beratit,

                        Shkupit, Ulqinit, Danjës, Ulpianës, Janinës,

e më shpesh atë të Krujës), ndeznin në mes një  zjarr  të

                        kaltër ku nuk shquhej dot së largu në se

flinin apo vazhdonin  seancat e një Kuvendi Kohërash.

Kur rinisnin të ngarkonin sërish siluetat e kështjellave

                        gjysmë të rrënuara

 dhe të largoheshin  në heshtje, duke u tretur në thellësi

                        të mbrëmjes,

vraponin kureshtarët të gjenin të paktën një gjurmë,

një grusht  hi nga ai zjarr i çuditshëm,

një mesazh të lënë qëllimisht, për të vërtetuar se kjo nuk

                        ishte një trill, porse

një dëshmi e pakundërshtueshme  e ekzistencës

së legjionarëve

dhe ta përdornin më vonë në debatet e gjata me

                        skeptikët.

“E ç’mesazh?” -  pyesnin ata, në kafenetë e mbushura

 me tym. “Ç’ duan të na thonë

pas mijëra  vjetësh?”  Të ndarë në pro e kundër, duke

                        debatuar në faqe interneti, në chat-e, nëpër

forume portalesh, në E - Mail-e,

duke thirrur gjithshfarë argumentesh nga të gjitha  disiplinat,

nuk e kuptonin se, në fund të fundit, ata ishin shndërruar vetë

në legjionarë.

Sarandë, 2011

Në kërkim

NË KËRKIM

Familja e saj është transferuar

në këtë qytet të madh

dhe ai s’di ku ta kërkojë.

Pip-pip, pip-pip

rrahin zemrat

e mijëra telefonave

dhe ai s’di

cilat shifra të përziej

për të kapur sinjalin e dashurisë.

Qytet i madh ku ka ardhur me shërbim

nga një rreth  i largët.

Pallate me një qind dritare,

me dyqind

dhe ai s’di

cila duhet të hapet për të.

Vjen mbrëmja. Bulevardet ndriçohen papritur

nga lumi i fytyrave,

nga zërat,

nga hapat

dhe neonet.

Si mund të veçojë tani

fytyrën, zërin, hapin dhe dritën e saj?

Dhe trishtimi

i vihet prapa

si një i panjohur.

Hap pas hapi.

Hap pas hapi.

Si t’i shpëtojë?

Dëgjon ta thërrasin që larg

titujt e filmave nga afishet,

arena e një cirku,

ta thërrasin bar-lulishtet.

Këndej, këndej i thonë.

Qëndron i hutuar për disa çaste

buzë kësaj rrjedhe të pafund.

I bëhet se dëgjon

pip-pip, pip-pip

sinjalet e mijërave zemrave,

e mijëra dashurive.

Dhe përsëri humbet atje ku ajo është shkrirë

me hapat,

me zërat

dhe fytyrat

e të gjithëve.

Limjon, 1977

Kurajë

KURAJË

Dëgjomë mua (i thashë një ditë atij djali që rrinte

    i hutuar para meje

sepse e kishte lënë e dashura), dikur edhe mua ma thau

 ngrica  e papritur e ndarjes

bajamen e hershme të dashurisë.

S’ka rëndësi nëse e fejuan me nxit atje larg

apo e tërhoqi magjia e qytetit të madh ku shkoi.

Gjëra të harruara tani.

Vetëm më kujtohet çasti kur më la në duar zemrën

e përgjakur

dhe renda duke sokëllitur dhimbjen.

Më dukej sikur nga anija e bardhë e Mesdheut

më kishte zbritur në një Oqean të Ngrirë Veriu.

Më dukej sikur nuk do ta fitoja kurrë qetësinë,

sikur ajo shkurrja e zezë e dhimbjes,

që sapo kishte mbirë

e më shponte me gjembat e saj, nuk do të shkulej më.

Kaloi një kohë  pastaj

dhe mua më pëlqente të jetoja me dhimbjen si me një

         plagë që na e ka ënda ta gërvishtim.

Po unë s’mund  të rrija gjatë në strehët e trishtimit

e të shihja se si pikonin ditët e mia,

ndërsa  dy hapa më tutje jeta bubullinte si një ortek

      i gëzuar.

Dëgjomë mua, i thashë,

do të çelë përsëri bajamja që ëndërrove

dhe jeta do të të duket përsëri e bukur.

Vitet që jetuam bashkë

VITET QË JETUAM BASHKË

Vitet që jetuam bashkë janë si një pyll i vogël që oshëtin 
                                                              nga  kujtimet.

Nën këta drurë vitesh, të drejtë e të papërkulur si

 statuja të dashurisë,

kalojmë tani

duke ndier të shushurijnë nën këmbë gjethet e ditëve
                                                                      që ikin

dhe kërcitjen e ndonjë dege të këputur e të tharë nga

                                                        mëritë e çastit.

Ende s’jemi thinjur.

Ende zemrat tona

mbushin me gjak të bollshëm fenerin e dashurisë që

                                                            drita e saj

                                              kurrë të mos shterë.

Mug

MUG     

Rrija vetëm me gjithësinë.

Mbaja vesh puhizën e yjeve që çelnin si luleshqerra,

mbaja vesh detin atje poshtë,

frymëmarrjen e guvave të tij si ca gërhitje balenash.

Një xixëllonjë

u  shpëtoi zjarreve të perëndimit dhe u end

sipër meje me një hënë të vockël nën bark.

Portokallet hidhnin krahëve trikon e kaltër të mbrëmjes

dhe shkonin në  takim me ullinjtë.

Mbi qytet nderej një mjegullnajë drite,

një avullim i bardhë ëndrrash dhe oxhaqesh.

Atje tej dëgjohej buçitja e një lumi

që derdhte kohën në det.

Rrija vetëm me gjithësinë