Bohemi i fundit

BOHEMI I FUNDIT

“Ëndrra janë...

          Edhe dalin,

        edhe s’dalin!”

thoshte Petroja,

aty te limani i barkave të peshkimit,

ai bohemi i fundit lëkurëzeshkët,

rob i fatit dhe ëndërrimit.

Për vete as që nuk arrinte

të thurte ëndrra për jetën:

- ekrani i tyre në tru nuk i ndizej,

diku i ishte këputur filli i shpresës.

Përpiqej ta sendërtonte një ëndërr

dhe më kot e priste 

si çelja e një luleje te koka e krevatit

e t’i zbukurohej dita që gdhinte,

e t’i buzëqeshte fati.

Ngrihej nga shkretëtira e gjumit

dhe vinte me sytë e ënjtur në liman,

me një thikë që kurrë s’e hiqte nga dora,

e vetmja vegël pune që s’i ndahej.

Ulej në shkallët që zbrisnin te deti

dhe pastronte peshqit e blerë nga qytetarët,

për një shpërblim të vogël, simbolik,

nuk ngrihej nga shkallaret.

Kur dallga ngjitej me vrull

dhe i depërtonte në pantallona, hera herës,

nuk zmbrapsej

por reagonte me romuze,

duke i shkulur së qeshuri të tjerët.

Atëherë porositnin një  teke rakie për të

dhe e pyesnin:

“Ëndrrat, ç’ thonë?”

“Nuk dalin, plako!” qe përgjigjja.

dhe tundte ato pak qindarka që fitonte.

Një ditë, e gjetën buzë një ëndrre

me sytë e hapur,

të ngrirë drejt saj,

me ekranin e shuar brenda shpirtit...

...Dhe asnjeri nuk iu gjend që ta qajë.