Në vendin ku gjithmonë është e diel

NË VENDIN KU GJITHMONË ËSHTË E DIEL

Pinoku u arratis për në vendin ku gjithmonë është e diel.

“Oh”, tha, “më në fund do të jem i lirë,

as baba Karlo, as mësueset nuk më gjejnë dot sepse ditët

                                e tjera mungojnë nga kalendari.

Pas çapkënllëqeve të së dielës nuk vjen më e hëna të më

                                                                                       qortojë

për detyrat e pabëra,

për vjershat që nuk i ka nxënë  radakja ime e drunjtë.

Nuk vjen më as e marta,  kur më çonin me një këmbë te

 dërrasa e zezë,

as e mërkura, kur më këputej hunda nga goditjet me

           vizore dhe unë e rritja me gënjeshtra,

as e enjtja, kur gjuaja zogjtë me llastika nëpër parqe dhe

  i varja të përgjakur te rripi i pantallonave,

as e premtja, kur u flisja me zë të lartë sirenave nga bregu

           i detit, për t’u mësuar abetaren

dhe as e shtuna,

që e prisja me shpresë për t’u harbuar te e diela.

Liria tani e ka një emër: quhet e diel.

Jam me fat që në qiellin e këtij vendi është mbyllur porta

            nga hynin ditët e tjera të javës”.