Poezitë janë si brumi i nënave tona

 

POEZITË JANË SI BRUMI I NËNAVE TONA

 Poezitë janë si brumi i nënave tona:

marrin miellin,

bëjnë një pirg të vogël,

hapin një krater në majë,

hedhin në të shiun,

kripën.

çajnë vezët në cep të tavolinave,

i vërvitin si ca hënëza të vogla,

të verdha 

brënda kratereve

dhe pastaj i përziejnë me grushta,

i ngjeshin

dhe u japin formën që duan.

Hollojnë petë, bëjnë byreqe,

i mbushin me lakrat e mbledhura në lëndinat aty rrotull,

shtrojnë djath të bardhë, bëjnë bakllava

me dyzetë petë, e mbushin me arra,

e ngopin me sherbet.

Bëjnë brrushtull, qumështore,

hedhin oriz, makarona, mish qengji

dhe futin tepsitë në furrat

me prushin e bërë gati të shpirtrave të tyre.