Oktapodi

OKTAPODI

Dal të mbush mushkëritë me drithërimën e mëngjeseve

 detare.

Dielli që lind e bën detin të xixëllijë me ca drita fosforeshente.

S’mund ta shoh gjatë.

U afrohem shkëmbinjve ku sytë e mprehtë

të djelmoshave përgjojnë oktapodin

që largohet me të shpejtë,

duke lëshuar mellanin në ujë për të humbur gjurmët.

Djelmoshat kridhen dhe nis dyluftimi plot rreziqe.

Shoh të tetë këmbët e përbindëshit që ngulin venduzat

në shpatullat e tyre

dhe u mbështillen rreth qafës si litarë.

Shoh detin që shkumëzon nga përpjekja,

rrëzimin, përplasjen e krahëve

dhe duart si ganxha që shqisin nga trupi oktapodin

si të shqisin rrënjët e një boçke nga dheu.

Pastaj e përplasin pareshtur në shkëmb gjersa jep shpirt.