Varrimi i kapedanit

VARRIMI I KAPEDANIT

Mbi supet e detarëve

hepohet arkivoli i kapedanit plak

si një maune që vozit drejt limanit të saj të fundit.

Një maune që vozit

sipër jetës,

sipër dashurisë,

sipër viteve.

Lundër jete –

tek kalon  pranë meje shoh hambarin tënd

të mbushur plotpërplot me pasurinë që të afërmve u lë

      trashëgim:

shufra ari safi të vetëmohimit,

diamantet e besnikërisë

dhe gurët e çmuar të urtësisë.

Stuhitë i braktisën çerdhet e ngritura në velat e tua.

Po tani?

Kush do t’i vërtitë tallazet para teje

që të dëgjosh vikamat e heronjve,

gazin e përleshjeve

dhe përplasjen e pafund të elementeve?

Para teje – limanvarreza e zymtë.

Me sa zor i çan tani ujërat e hidhura të dhimbjes,

sa vështirë e ke të kalosh në ngushtica dënesash

dhe të lëshosh në thellësitë e harrimit

dy spirancat e tua,

atë të ditëlindjes

dhe të ditëvdekjes.

Lamtumirë, kapedan!

Kur t’u hipim anijeve

do t’u biem sirenave për ty,

do t’u biem stuhive,

viteve që të të thërresin

dhe atëherë do të kallmojnë spirancat e tua

dhe velat e tua do të zbardhëllojnë

horizonteve detare.