Saranda

 

SARANDA

Kam vënë në provë dashurinë për ty

dhe jam mundur nga mungesa jote.

Si ta duroja mallin

që më gërryente si acid?

Vetëm portokalli i dashurisë sate

ndriçonte dhe ngrohte për mua

dhomat e hoteleve të largëta.

Dhe hotelet,

duke këputur ballamarët e rrugëve,

shndërroheshin netëve në anije

për të më sjellë në gjysmëhënën e trupit tënd

të mbështjellë me vellon e bardhë të netëve jonike,

me jodin dhe parfumin e leshterikëve.

Dëgjoja pulëbardhat të më thërrisnin,

dëgjoja të fshehtat e humbëtirës së largët detare

të më joshnin për aventura.

Ishuj piratësh, Kolombë Indish të pazbuluara të

                                                fëmijërisë  sime!

Varrezë e largësive e fshehur në guvat e nëndetit

si një shishe e vulosur që mban brënda

pergamenin e udhëtimeve  që nuk i bëra!

Në netët e vetmuara u zija vendin statujave mbi muret

antike të buzedetit, i  shastisur 

nga rrokullisja e trungjeve të mëdha të dallgëve,

dhe poterja e elementeve karrikonte tërë qenien time.

E desha sa s’ka më detin tënd

të thellë e të tejdukshëm

si një qiell i lëngëzuar,

limanin tënd ku ende lëkunden direkët e ëndrrave të

                                                         mia fëmijërore.

Nuk ishin për mua dhomat e hoteleve të largëta.