Afërdita

AFËRDITA

Nga erdhe papritur në atë verë të largët të rinisë sonë si

                                                                një hyjni deti?

Ç’ishte kjo drithërimë

që shkaktonte

kalimi yt

dhe vinte në lëvizje elikat e zemrave tona të njoma?

Dy shokë nga ne u zunë se kujt i takonte karfica jote e humbur.

Ne ruheshim të mos shkelnim

formën

që linte trupi yt mbi rërë.

Kujt do t’i përkisje?

Zemra e kujt do të shkonte gjer aty

ku ëndrrat

strehojnë pulëbardhat?

Sa të tjerë do të shkelnin të trishtuar mbrëmjeve duke

dëgjuar

të qeshurën tënde të lumtur?

Deti i së dielës

me trëndafilat e bardhë

të dallgëve.

Ti u hodhe të mblidhje trëndafila dhe harrove të  dilje.

Kaq ditë dhe kaq netë pa ty,

sikur na vodhën papritur

statujën e Afërditës.

Ç’u bënë gjurmët e hapave të tu

që na tregonin të fshehtat e rrugëve të largëta?

Mërmërima e detit

mos ishte zëri yt që vinte i lodhur nga thellësitë

dhe thoshte: “jam këtu,

                         jam këtu,

                         jam këtu”...?

Dhe pamë peshkatarët të sillnin kurmin tënd

mbështjellë me një pëlhurë vele

sikur të sillnin direkun e thyer të lumturive tona.

           

Dhe vetëm atëherë e besuam se nuk ishe prej eteri,

nuk ishe prej shkume

apo drite

po njeri prej mishi

që duheshe qarë.

Atëherë dhimbjen për ty si një bukë të hidhur

e ndamë

dhe pushuam së qenuri rivalë.

Po ti nga erdhe papritur në atë verë të largët të rinisë 
                                                                   sonë?