Klubi i shoferëve

KLUBI I SHOFERËVE

                   (Nga "Poezi të pafajshme")

Akoma duhet të jetë ai klub i drunjtë në trafikun

                                                 e ngatërruar

                                        të minierave dhe sharrave,

ai klub i drunjtë

ku frenojnë skodat,

dridhen xhamat prej tyre

dhe një këndez prej llamarine majë çatisë përplas

                                                               krahët

                              duke uruar mirëseardhjen.

Sapo kisha mbrritur. Nga strehët

vareshin krongjijtë

si pikëçuditëse

mbi hutimin tim. Tutje, në ekranin e gjerë të

mjegullave

                                                druvarët kërkonin qiellin

                                                            duke rrëzuar pyjet.

Duhet të jetë ai klub. Dhe  po ata shoferë,

dhe po ai djalosh leshverdhë,

që u ngrit e tha sipër ngurrimit:

            “Kalohet

            dhe Qafa e Djallit kalohet;

            tri herë unë rrëshqita, hungrroi tri herë

                                                            arusha ime

                                                dhe oshëtiu pylli”.

Dhe  mua më duhet të jem prap i ulur në  tavolinat

                                                      e atij klubi,

t’i gjej vetes

diçka

që më ka munguar gjatë këtyre ditëve,

diçka që bëhet e imja vetëm kur jam i rrethuar nga

                                                      zërat e tyre,

nga fytyrat e tyre,

të rrahura nga era e Moravës

të përzhitura nga dëbora e Kukësit,

ku ka vizatuar guximi

qetësinë

para rrëshqitjeve dhe humnerave.

O, po duhet të jetë ai klub

dhe shoferët prap do të mblidhen

duke kapëcyer netët si hendeqet.