Pinjoj

PINJOJ

 Në këndin ku u afishuan të drejtat e studimit

kërkova edhe unë emrin nëpër lista.

Gjëkundi. M’u zbardh shikimi, m’u morën mentë në

diellin e egër të korrikut

dhe zbrita duke ngashëryer pranë detit.

“Kërkon kallëza në dëborë”,  më thanë,

kur trokita në derën e komitetit ekzekutiv.

U fola, duke belbëzuar, për poezitë, për një libër. Qeshën

            me ironi. 

Ma mbyllën derën dhe më nisën në zyrat e rekrutimit.

Atje më morën lirinë që ëndëroja, më kontrolluan

lakuriq dhe më dërguan 

ushtar në një ndërmarrje bujqësore ushtarake.

Shpyllëzonim malet për të hapur toka buke.

Në Qafën e Gjarpërit,

në Gurin e Prerë mbillnim patate, flinim poshtë shiut dhe

 borimës nëpër çadra. 

Hunda e Tomori përballë  shfaqej pas një dritareje reshë.

Ishim larg botës, filmave, librave, muzikës,

në ca kurrize malesh ku askush nuk shkelte.

Si duhej të ishin femrat atje poshtë? Si visheshin?

I kishim harruar linjat dhe kurbat e trupit të tyre.

Pak nga pak, pranë fatit të djemve  si unë,

u mësova të mendoja ndryshe. Na rreshtonin dhe

ndonjërit prej nesh i hidhnin prangat, 

të mos harronim se  ç’ishte diktatura. Dy të tjerë, të

terrorizuar, 

braktisën  çadrat dhe të nesërmen erdhi lajmi i arratisjes.

Rronim me frikën se mos i kapnin. Komandanti

bubullinte sipër nesh predikimin e tij:

“Pinjoj të armiqve! Bakterie parazitare!

Ka perënduar koha juaj! Nuk keni ku shkoni! Ulni

kurrizin!”   

Atëherë u vumë në pritje të ndodhive të reja.

Na rreshtonin në shi me gavetën në qiell të hapur

dhe na bënin orë e çast apelin.

Ndodhitë pëlcisnin si flluska

me pak frikë dhe pak vdekje.

Na linin mes një drite të verbër në majëmale mjegullash,

na shkonin mes përmes tehut të poshtërimit,

përmes labirinteve të ankthit,  përmes rrëqebujve të  
                                                                  pasigurisë,

na ndëshkonin ëndërrat dhe udhët.

Nëpër gremina,  ku rritej salepi

numëronim ditët që ma mbeteshin. Halat shponin 
                    cipën e durimit,
 hijet e drurëve ishin kufiri i liridaljeve.

Kur hoqa kambalet dhe ju qasa shtëpisë sime i ndryshuar

krejt,

nëna si një e verbër më hetonte mes  cipës së lotëve,

 prekte mbresat e vuajtjeve, të çarat brenda meje,

zërin e tjetërsuar nga kalvari i parë i jetës.

I thashë, po iki të çmallem me detin,

të mbush me të zgavrat e boshatisura

të guackës së shpirtit tim.