Duart e Tatës

DUART E TATËS[1]

Në ditët e para të burgut shihte se si i tretej nga duart

bromuri i  argjendit

ngelur nga dhoma e errët e laboratorit të tij fotografik, 

si i zhdukej nga poret pluhuri i shkumësave

dhe  lëkura i  bëhej gati sterile.

Duke i lëvizur duart si dy kafshëza nervoze,

të cilat nuk ndjeheshin në livadhet e veta,

shihte e shihte me tmerr  se po i holloheshin.

Pas bastisjes së arkivit të familjes

Nuk dinte më se ku kishin përfunduar skicat

e  fabrikës së tharjes e të përpunimit të  frutave,

kalkulimet e tij për parashikimin e  eklipsit të hënës e të

   diellit;

librat e pedagogjisë, tekstet shkollore, biblioteka

dhe fletoret e nxënësve, të pambaruara së korrigjuari,

në ç’ humbella të errëta do t’i kishin degdisur;

Sirtarët e mbushur me sahatë dhe veglat e imta

për riparimin e qostekëve e orëve të dorës,

nuk u gjendën më në gjithë atë rrëmujë policore...

Vejevinte në hapësirën e ngushtë të qelisë,

i izoluar nga pasionet e tij,  tundte duart,

të cilat nuk lejoheshin më të mbanin një penel

të përfundonin tablonë e lënë përgjysëm, 

as të mbanin një gjilpërë me pe

të triposnin astarët e  kostumeve që la pa qepur, 

të mbushnin ornamentet e qëndismave;

nuk lejoheshin të mbanin një  sharrë

për të shartuar drufrutorët e kopështeve

që shtriheshin në pjerrësitë e kodrave.

Edhe shtëpitë,  edhe orenditë edhe kopshtet

ishin sekuestruar dhe nuk e dinte

se familja e tij jetonte tani në një  stallë kuajsh.

Lëvizte nëpër qeli brenda mureve të trasha

të kështjellës burg, me duart  si dy qenie

që nuk gjenin dot prehje,

të ndara forcërisht nga punët

me të cilat ishin mësuar.

Ato duar, damarë tempujsh, zemberekë

ëndërrash, dritë zografisjesh,

përrenj mitesh, ledhe karakteresh,

fluturuan si dy zogj mbi honet e harrimit

dhe zunë vend në gjymtyrët e të bijve.

16.04.2014

---

[1] Tata -  ati ynë, Remzi Mato, i dënuar me akuzën e "pjesmarrjes në një grup armiqësor për rrëzimin e pushtetit popullor" në vitin 1949.