LUNDRIMET E MËDHA FILLOJNË NGA SHPIRTI
Përpiqem të gjej rrënjët e dëshpërimit
ku është mpleksur spiranca e lundrimeve të tua.
Hetoj ujrat e kaltërta të syve të tu,
llokoçitjen e halave të qerpikëve, si shelgje lotues,
ku frika ka ngritur folezat e një dyshimi.
O brishtësi e trembur, o turbullim miturak,
O trumcak i urritur për një gllënkë qiell,
mos e lerë dritën tënde të përpëlitet nga terri,
mos e lerë shikimin të më pyesë me këmbëngulje
për dramën e një udhëtimi të ndërprerë
që mendon se luhet brënda teje.
Ç’ dramë? – të them unë. Pa shikomë,
nuk të dukem si një pyll i djegur nga rrufetë e fatit?
A nuk e sheh se përditë mbledh hirin tim
dhe ua hedh sërish shpresave për t’i rritur nga e para?
Çfarë mendon se ke humbur
kur ende nuk ke mësuar
t’i nderësh pëlhurat e tua për udhëtimet e largëta?
Ku i ke pajimet dhe koordinatat e navigimit?
Në ç’palestër i stërvit ëndërrat e tua?
Në ç’liman pret të të brohorasin për finishin?
Vërtet nuk e di, se lundrimet e mëdha fillojnë nga
shpirti?
Nessun commento:
Posta un commento