........
martedì 24 dicembre 2013
giovedì 19 dicembre 2013
Vetmi kozmike
VETMI KOZMIKE
Jam
i spërkatur nga vegime qytetërimesh të largëta,
nga
ciatja e sinjaleve të tyre manjetike,
nga
modulet që lëshojnë qëniet inteligjente të dherave të
tjera për t’u identifikuar tek unë,
nga
sistemet e tyre fluturuese që depërtojnë atmosferën
dhe studiojnë mënyrën
time të jetesës.
Rrotull
meje vërtiten disqe fluturues,
ulen
në periferi të qyteteve,
lenë
gjurmët e tyre në barin e përcëlluar të lëndinave,
ngihen
sërish e zhduken duke lënë mbrapa
një
fjollë drite të panjohur,
dëshmi
të papërcaktuara kozmike,
silueta
jashtëtokësorësh kuriozë.
Një
ditë prej ditësh
do
të ulem me ta,
si
me fqinjtë e pallatit
dhe
do të qajmë hallet e hapësirave që na rrethojnë.
Do
të shkëmbejmë teknologjitë si cigaret,
pa
diskutuar të drejtat për licensat, për autorësinë,
nuk
do të flasim për luftrat, për ideologjitë,
për
armët e shkatërrimit në masë, atomin, lëndët kimike,
për
armiqësitë, për papajtueshmërinë e besimeve,
si
një e keqe që na ka pllakosur prej shekujsh
këtu
në tokën tonë.
Do
të shënojmë me kujdes arritjet e tyre në
fushat e
e ndryshme të shkencës,
do
të hetojmë mënyrën e tyre të jetesës,
në
se rrojnë në qytete si tonat,
ushqimet
që konsumojnë,
në
se kanë nepset tona, veset,
në
se dashurojnë,
në
se urrejnë. Si e kanë të organizuar jetën
sociale?
A
kanë formacione shtetërore, politikanë,
hierarki
burokratike, korrupsion?
A
kanë artistë, vepra arti, romane, poezi, filma,
pasarela
mode, bordello, drogë, gjeneralë?
A
shkojnë në stadiume, a venë baste? Çfarë lloj sportesh
aplikojnë?
A zihen rreth një topi, a rendin pas idhujve
që fitojnë miliarda?
Digjem
nga kurioziteti për qeniet e largëta inteligjente
që duket se po shfaqen
rrotull meje.
martedì 10 dicembre 2013
Feniksi
FENIKSI
Të thashë: më duket si në
ëndërr
tek ndihem i përkujdesur
nga drita e syve të tu
dhe tërë qenia jote!
“Sepse mua me kish munguar
prania e një njeriu të bukur”, ma ktheve ti,
duke aluduar për një lloj
tjetër bukurie...
Shpesh mendoja:
kur do të lundrojë i
qetë, shpirti im?
Kur do të ngrihet në
hapësirat e gjera të bukurisë
së vërtetë,
që mendova se e humba për
vite?
Ti erdhe!
Një hymn oshëtiu brenda
meje
dhe bëri që Feniksi të
ringjallej,
të përplaste krahët, të
shkundëte hirin prej tyre
dhe të kapte kuotat që
pata ëndërruar.
Sepse është ndërtuar jo
prej materies, ai zog,
është një aliazh
pasionesh, vetmohimi dhe
shpresash.
Kurrë nuk kam derdhur
kaq shumë energji
dhe habitem ku ishte
fshehur.
Morën kuptim hapat e mia,
frymëmarrja ime.
Sa njerëz kujtojnë se
rrojnë
dhe nuk e dinë se një gur
varri rri mbi kokën e
tyre,
një epitaf harrimi.
E kam gjetur nordin që ma
patën mohuar
dhe tani symbyllur i
përcaktoj koordinatat.
domenica 8 dicembre 2013
Zog i trembur
ZOG I TREMBUR
Duke
dalë te dritarja e ëndrrës,
më
sheh mua,
si
nje zog të trembur.
Kam
ardhur vet
apo
më ke thirrur?
Me
gjethin e një puthjeje
në
sqep
shushurij nëpër xhama.
giovedì 5 dicembre 2013
Të falënderoj që ekziston
TË FALËNDEROJ QË
EKZISTON
Kur
erdhe ti
çuditërisht
u terratisën
perënditë
e rreme
që
vërtiten rrotull njeriut.
Deri
në ato çaste nuk e dija që ekzistoje.
Nuk
e dija që ekzistonte ai dritësim i syve të tu
që
përshkëndiste mijëra nuanca të kaltra rreth e rrotull.
U
frenua verbimi brënda meje
dhe
një puhizë e lehtë ëndërre
filloi
të shtyjë dy vela të bardha
për
të mbërritur në farin e vetmuar
ku
rroja si një eremit deti
i
harruar nga lutjet dhe blasfemitë e të tjerëve.
Drita
që solle papritur ma trembi vetminë
dhe,
i pamësuar me të, nuk guxova
të
rri gjatë përballë
teje,
që
të mos vuaja. Pyesja hijen time
prej
Heminguei
dhe
ajo bëhej më memece se unë.
Tani
të falënderoj që ekziston.
sabato 26 ottobre 2013
Poezitë janë si brumi i nënave tona
POEZITË JANË SI BRUMI I NËNAVE TONA
Poezitë
janë si brumi i nënave tona:
marrin
miellin,
bëjnë
një pirg të vogël,
hapin
një krater në majë,
hedhin
në të shiun,
kripën.
çajnë vezët në cep të tavolinave,
i vërvitin si ca hënëza të vogla,
të verdha
brënda kratereve
dhe
pastaj i përziejnë me grushta,
i
ngjeshin
dhe
u japin formën që duan.
Hollojnë petë, bëjnë byreqe,
i mbushin me lakrat e mbledhura në lëndinat aty rrotull,
shtrojnë djath të bardhë, bëjnë bakllava
me dyzetë petë, e mbushin me arra,
e ngopin me sherbet.
Bëjnë brrushtull, qumështore,
hedhin oriz, makarona, mish qengji
dhe futin tepsitë në furrat
me prushin e bërë gati të shpirtrave të tyre.
Kryqëzimi im
KRYQËZIMI IM
Të vetmuar dhe me shpirtin e
sakatuar
më çuan drejt kryqëzimit të ri në Golgota.
Gozhdët,
pikat e gjakut, ringjallja
ishin një provë e vështirë,
në kohën kur parimet klonoheshin me shiringat e
ideologjive.
Tej kryqit, tej vetmisë hamendësoja botën.
Ata që më kryqëzuan
flisnin midis tyre për një botë të re,
për një epokë ku fjalët: “armiku i klasës”,
“luftë vendimtare mbi dhe”,
dëgjoheshin dhe afishoheshin
deri në faqe malesh.
Askush nuk iu afrua drurit të kryqëzimit tim.
Vetmisë sime.
Ku mund t’i gjeja të Dymbëdhjetët e mi?
Të gjithë
zgjasnin që prapa hekurave
gavetat prej alumini.
Pas tridhjetë vjetësh u ringjalla më në fund.
Rreth e rrotull, blasfemitësit
u shfaqën sërish me parimet e tradhtuara
e me qirinj në duar.
Po biblën e vuajtjeve të mia
kurrë nuk e pranuan. Shiringat e ideologjive
shpirtrat ua kishin sterilizuar.
domenica 13 ottobre 2013
Alberto Moravia: "Virgjëresha dhe droga" - tregim
Alberto MORAVIA
VIRGJËRESHA DHE DROGA
tregim
Përktheu: Agim Mato
Jam rritur me
makthin e një nëne pijanece, erotomane, plangprishëse dhe mbi të gjitha piktore
diletante dhe e dështuar. Nëna ime është ndarë shumë shpejt nga im at,
inxhinjer konstruktor digash (ndoshta një simbol, profesioni i tij!) dhe shkoi
të jetojë me të dashurin e rradhës në një papafingo në majë të një pallati
antik. Im at dhe unë kemi ngelur në apartamentin e Paridëve. Thashë se jam
rritur me makthin e nënës sime. Mbi këtë makth, kisha edhe unë makthin e vetes
sime, që çdo gjë e doja
ndryshe nga ajo. Nëna ime i lejonte gjithshka vetes në jetë: meshkujt,
alkoolin, pikturën dhe shumë gjëra të tjera të pamundura dhe joligjitime. Unë,
që fëmijë, jam ushtruar për të krijuar tabu, e vendosur të refuzoj gjithshka,
duke nisur nga lodrat dhe nga ëmbëlsirat (studioja te murgeshat, hiqja dorë nga
dëshirat e mia, duke bërë lulka për Madonën), gjer edhe dashurinë kur isha më e
madhe. Duke hequr dorë, duke ndaluar, duke parandaluar, duke mohuar atë që ishte jeta ime. Në moshën
njëzetekatër vjeç isha akoma virgjëreshë; u diplomova në filozofi, një diplomim
me të cilin nuk dija ç’të bëja dhe që e kisha realizuar vetëm për të bërë të
kundërtën e nënës sime, gjysëm analfabete edhe pse gjysëm artiste. Menjëherë
pas diplomimit u vura të ushtroja profesionin e arreduesit, si vokacionin tim
kryesor. Por a mund ta merrni me mend se ku e sistemova laboratorin tim?!
Pikërisht në të njëjtin pallat ku ishte papafingoja e nënës sime, në katin
përdhesk.
Në këtë kohë,
kush më ka parë, do të ketë klithur: ”Sikur të ketë fluturuar nga një reviste
mode”. Isha pikërisht kështu. Ju kujtohen fotografitë publicitare të revistave të modës, në të cilat modelet
“prezantojnë” të ashtuquajturat “linja” të të ashtuquajturave “stinë”? Ato
vajza të dobëta në kulm, me sy provokues dhe buzëqeshje verbuese, me trupin e
orientuar në mënyrë të sforcuar dhe si prej kukulle, me këmbët e lëshuara nga
njëra anë dhe bustin në anën tjetër, me krahët e shtrira jashtë, dhe me
shprehjen e fytyrës, diçka sterile dhe histerike dhe e gjitha kjo për të
ilustruar në mënyrë dramatike një pallto apo një veshje tjetër. E, pra, ndërkohë
që unë fillova të kem sukses në
arredimin e apartamenteve të borgjezisë parioline, isha egzaktësisht kështu.
Një fjalë e vetme mund të më definonte, pa përshkrimet e fundit: e ndrydhur.
Isha kështu e ndrydhur sepse gati kisha harruar që isha virgjëreshë. Edhe sepse
nuk mundesha që të paktën të dalloja një raport midis ndrydhjes dhe suksesit,
dhe nuk ka asgjë si suksesi për të harruar çmimin që kemi paguar për t’ja
arritur.
Kujdesem për
arredimin e apartamentit të një diplomati të ri që jeton vetëm. Më fton për
drekë e për darkë, më dërgon lule, më shoqëron në kinema dhe në teatër, më
telefonon në të gjitha ditët. Më në fund fejohemi; im at, që ka simpati për të,
jep aprovimin; ime më, që e urren sepse i tingëllon borgjez, jo. Martohemi në
kishë, ftojmë njëqind persona në drekën e martesës, nisemi për në Greqi.
Gjithshka në rregull, me pak fjalë, përveç natës së parë në hotelin e Athinës
ku dhëndërri im, pas disa tentativave të kota, bie në gjunjë, më përqafon këmbët
duke qarë dhe më rrëfehet se është impotent. Kthehemi në Romë në dy avionë të
ndryshëm; ai ende impotent, unë për gjithmonë, siç thuhet, e virgjër.
Martesa ime e
dështuar duhet të kish
qenë për mua një kambanë alarmi. Do të doja në fakt të kuptoja që isha martuar
“posaçërisht” me një impotent, që të mos i jap gjë askujt, për të ngelur e
virgjër. Ndërkohë nuk kam kuptuar asgjë edhe pse më kapi një tërbim i trishtë dhe
i fshehtë. Kërkoja diçka, nuk isha më shumë e sigurtë në vetvete, e ndjeja se
po gaboja jetën time. Më në fund, pasi lodha trurin, m’u duk se e kuptova:
gabimi qëndronte në faktin se jetoja egoisten, duke ju kushtuar tërësish vetes
sime dhe në ç’ mënyrë pastaj? Për ti ndaluar vetes praktikisht gjithshka. Do të
duhej ndërkohë ta lija veten, t’u kushtohesha të tjerëve ose një dashurie
tjetër. Mbi gjithshka, virgjiniteti im kishte humbur tashmë, në sytë e mi,
kuptimin e tij të pastërtisë, ishte bërë ftohtësi dhe thatësirë. Po, unë duhet të dashurohem për të mos qënë më e virgjër
dhe të dua një burrë e t’i kushtohem atij.
Një nga këto
mbrëmje zëri i ngjirur dhe i ulët, prej të alkolizuare i nënës sime më thotë në
telefon se në paapafingon e saj ka një festë; e përse të mos shkoja, do të argëtohesha
dhe do të më bënte edhe mirë, kohët e fundit i kisha lënë përshtypjen të isha e
lodhur e nervoze. Po i përgjigjesha se nuk më
interesonte të argëtohesha, ndërkohë që i thoshja vetes “është e vërtetë që nuk
të intereson?” dhe atëhere pranova.
Festa e nënës
sime ishte një mbledhje melankolike e një numri personash të ngjashëm me të:
piktorë pa treg, shkrimtarë pa talent, intelektualë pa prestigj, të gjithë ama,
sipas nënës sime, të destinuar nesër për
çmime të pashmangëshme. Përballë këtyre njerëzve provova të njëjtën ndjenjë
neverie si përpara leckave dhe rrangallave piktoreske të peshkuara nga nëna ime
me të cilat kishte arreduar papafingon. Unë isha ndërkohë për njerëzit e
suksesit, siç isha për divanët e mëdhenj, për tavolinat masive, për trapezeri
të pasura dhe të kushtueshme.
Po kërkoja të falur për t’u larguar kur nëna ime u hodh në
qafën e një të porsaardhuri, një i ri me bukuri të jashtëzakonëshme. Nëna ime
pra, e prezantoi të porsaardhurin në rreth. Nuk ishte italian por amerikan dhe
quhej Roberto që do të thotë Bob. Kur më erdhi radha, nëna ime ma hodhi madje
përsipër, duke thënë, me një shkelje syri të djallëzuar, që ishim bërë për
njeri tjetrin. Djaloshi u kruspullua para këmbëve të mia, me gotën në dorë, por
nuk më foli. Atëhere e pashë; dhe kur erdhi momenti që t’ja hiqja shikimin, siç
e do edukata e mirë, vazhdova ta shihja. Zot, sa i bukur ishte! Në mënyrë të
pasjellëshme, paturpësisht, me lakmi, jam zhytur të hetoj sytë e mahnitshëm të
blertë në të kaltër, të lëngëshëm, hundën fisnike të drejtë e të pastër, gojën
e mrekullueshme mospërfillëse e krenare. Më la ta shikoja mirë e mirë, edhe pse
në heshtje: duhej të ishte mësuar me këtë. Pastaj, u çua vrik në këmbë dhe, pa
më përshëndetur, doli nga papafingua.
Ngela pa
lëvizur, më shumë e habitur, se sa e eksituar, ndoshta një minutë apo dy dhe
pastaj u lëshova pas tij. Gjëja e parë që pashë, pasi dola në zgjerimin para
pallatit, ishte djaloshi i stepur dhe në mëdyshje, midis automobilëve të
parkingut. Instiktivisht shkova tek makina ime
dhe jam ulur tek timoni, duke lënë hapur dritaren, siç kisha parë t’ua
bënin shumë herë prostitutave, në vendin e tyre të pritjes. Prita pak, djaloshi
e kuptoi, erdhi drejt e tek makina, u ul përkrah meje dhe më tha pa u vonuar
adresën ku donte ta çoja, pikërish siç bëhet me një shofer taksie.
Nuk lëviza
gjersa më spjegoi. Me pak fjalë, ai nuk kish
para dhe donte që ta çoja deri tek një bar shumë larg, ku duhej të takonte dikë
që ai e quante një “lidhje” d.m.th., siç më spjegoi pa siklet, një shitës
droge. Natyrisht, tani duke e çuar, duhej të paguaja edhe drogën. Shprehej në
një italishte të pastër, madje me ndonjë fjalë ose modulim romanesk, që
tingëllonte e çuditëshme në buzët e tij.
E pranoj, nuk
e prisja një propozim të ngjashëm: moraliste siç isha, më dukej se disa gjëra duheshin
thënë duke i ardhur rrotull dhe me nënkuptim. Ai atëhere e ka përkthyer
heshtjen dhe habinë time si fillimin e një refuzimi, dhe me një zgjidhje të
dëshpëruar e të çuditëshme më propozoi një shkëmbim: në se do ta shoqëroja dhe
do ti paguaja drogën atij, më pas do të ishte gati të më çdebitonte me një
çmim, ta quajmë sentimental. Për të gjithë këtë në fillim mendova: “Pra, iu
duka një beqare e uritur për dashuri që më propozoi diçka të tillë të ngjashme?”,
por pastaj e kuptova që ishte vetëm padurimi frenetik, spazmatik prej
toksikomani. Atëhere, kushedi si,
shpërtheu brënda meje një vendim i egër. Në mënyrë brutale i thashë se
do ta bëja atë që dëshironte, por pas dashurisë, jo më përpara. Duhet të kem
folur me një padurim akoma më të prerë dhe të dëshpëruar se i tij, sepse më pa
vetëm një çast, i habitur, dhe pastaj, si e kuptoi se nuk do ta lija, pohoi me
kokë. Zbritëm me shpejtësi nga makina, e mora nga krahu, gati nga frika se më
ikte dhe hymë në pallat.
Do ta besonit?
Në laborator, kur pasi jemi xhveshur, ju afrova atij që më priste i ulur mbi
divan, duke pirë duhan i zhytur në mendime, dhe e paralajmërova: “Shiko, se jam
e virgjër”. Ai, në një mënyrë fëminore e të këndëshme më bëri një inskenim. Më
duket sikur dëgjoj akoma zërin e tij, që, zemërthyer dhe i dërmuar, protestonte
me theksin e tij qesharak anglo-romanesk. Po
si? Isha e virgjër? Dhe ja thoshja kështu? Dhe nuk turpërohesha? Dhe përse
kisha pritur kaq gjatë? Dhe nuk mendoja se për të do të ishte një mundim i
dyfishtë? Dhe, me pak fjalë, pse nuk ja thashë që në makinë, atëhere, nuk do të
kishte hypur, do të kishte kërkuar dikë tjetër, etj. etj.
Nuk ju
përgjigja fare. Isha shumë e prekur në sedër dhe në të njëjtën kohë, e sigurt
tashmë për gjahun tim, sepse ndjeja në zërin e tij më shumë nënshtrim të
zemëruar se sa revoltë. Dhe në fakt, pas pas pak, me vrull të sforcuar dhe të
shkathët, u hodh sipër meje dhe gjithshka ndodhi shumë më lehtë, më shpejt edhe
më me dhëmshuri nga sa e kisha imagjinuar. Pastaj erdhi surpriza e madhe, e vërteta, e mrekullueshmja e asaj
nate të paharrueshme: në vend të kujtoja premtimin tim për ta çuar të takonte
“lidhjen”, ja ai fle midis krahëve të mia. Qëndruam kështu disa orë, unë në
shpinë dhe ai i përqafuar me mua me kokën mbi gjirin tim. Pastaj jam çliruar
pak nga pak dhe shkova të marr një kuvertë me të cilën e mbulova e u shtriva
përsëri bri tij. Nisa të reflektoj dhe më në fund e kuptova: Providenca,
Zoti, më dërgonte një burrë që dukej në masën
time për moralizmin tim: unë do të duhej ta
shpëtoja nga droga me dashurinë time të madhe. Kisha gjetur, me pak
fjalë, dikë që t’i kushtohesha dhe, duke e shpëtuar, do të shpëtoja edhe
vetveten.
Nuk po zbuloj
të veçantat e dashurisë sonë. Dashuritë janë të gjitha të barabarta dhe kush më
lexon mund të imagjinojë tonën duke menduar për një nga të tij. Gjithashtu, mbi
dashurinë nuk ka asgjë për të thënë, është një gjë e papërshkrueshme, kur
flitet për dashurinë, në realitet flitet për rrethanat anësore që e shoqërojnë.
Në rastin tim rrethana quhej drogë. Që do të thotë se probabiliteti ishte se e
doja, mbi të gjitha, sepse doja ta shpëtoja, dhe nuk doja ta shpëtoja sepse e
doja. Lypset të thuhet se fitorja ime mbi drogën ishte e shpejtë dhe totale.
Gjithë aftësia ime dërrmuese, si një ushtri që sulmon armikun në pikën më të
dobët në formacionin e vet, u vërsul kundër vesit fatal të këtij djaloshi,
përzëmërsisht i urtë dhe dhelpërisht rebel. E arrita fitoren edhe falë një lloj
shkathtësie, duke shoqëruar Robertin në profesionin tim të arredueses, duke
zëvendësuar drogën me punën. Nuk ishte i mefshët, kishte shije, ishte vetëm përtac,
i privuar nga respekti për veten. E emërova sekretarin tim, me një rrogë dhe
detyra të sakta. Si gjithmonë, i bindur
me një vullnet të dukshëm në kushtet e tij të reja. Edhe pse isha e vëmendëshme
të mos e tregoja, isha e marrë nga gëzimi: më në fund dashuroja dhe isha e
dashuruar. Dhe isha e dashuruar nga njëri prej burrave më të bukur që mund të kishte në botë. Pastaj,
përnjëherësh, ja dhe katastrofa. Një ditë nuk u paraqit në laborator. Në vend
të tij gjeta një pusullë, madje fyese, në të cilën më thoshte se jam tepër
borgjeze, që e sëmurën divanet dhe poltronet e mia, që edhe pse nuk jam më
virgjëreshë, kam ngelë në mentalitet e tillë. Kështu më braktisi, duke më
falënderuar për gjithshka dhe më lutej të mos e kërkoja.
Ngela e
tmerruar, e humbur. Pra dështova në momentin që ushqeva iluzionin se ja kisha
arritur asaj që kërkoja. Pra kisha besuar se isha e dobishme; dhe përkundrazi
nuk munda të isha veçse e dëmëshme. Pra, edhe në dashuri unë tentoja në mënyrë
të parezistueshme të mohoja, të ndaloja, të krijoja tabu. Djaloshit, në fakt,
qoftë pra nga dashuria, unë i kisha krijuar tabunë e drogës. Por tani,
logjikisht, edhe në se për logjikën e çmendur të pasionit, unë duhej të
ndryshoja drejtimin e vitalitetit tim. Deri tani kisha frenuar, tani duhej të
lejoja, të liroja, të nxitja.
Hypa në
papafingo, tek nëna ime. E kisha takuar tek ajo. Me siguri, do ta dinte ku
kishte shkuar. Nëna ime po pikturonte një nga kuadrot e saj të tmerrëshme. La
pikturën dhe erdhi të më takonte; dhe unë, për një çast, duke parë nga kjo grua
e vogël me kominozhe prej kanavace të flliqur nga ngjyrat, me faqet prej molle
të kuqe dhe të fishkur, paksa mongoloide, pata ndjeshmërinë e saktë se
gjendesha përballë një rivaleje fitimtare dhe të pamëshirëshme. Në çmendurinë
time, gati mendova se ndoshta ishte ajo që e largoi prej meje djaloshin. Por
nëna ime ma hoqi dyshimin. Djaloshi kishte shkuar të jetonte në një vilë në fushë me një grua të pasur dhe
të pjekur. Ndoshta i ishte kthyer drogës? Kurrë më, mu përgjigj nëna ime me pa
të keq, fare drogë, ishte një dashuri e madhe, dashuria e parë e madhe e jetës
së tij, pa drogë, as e premtuar, as e ndaluar. Pikërisht këtë dashuri, nuk
munda dot të mendoj për atë që ai kishte nevojë dhe me sa duket, unë nuk isha
në gjendje t’ja jepja.
Pasioni më
këshilloi një vendim ekstrem dhe në kufijtë e krimit. Njihja një mjek që kishte
qenë i dashuruar me mua dhe është ende edhe sot. Shkova tek ai, i tregova
historinë time, i thashë se ai duhej të më siguronte një shiringë dhe një sasi
heroine. Ai më pa me një shprehje njëherësh të dëshpëruar dhe të furishme dhe u
tremba për një çast se do të më flakte me forcë jashtë studios së tij, Por përnjëherësh
u qetësua dhe me një cinizëm edhe më të madh se timin, më tha se do të më jepte
gjithshka që doja, në se për një herë të vetme, bëja dashuri me të. Nuk i thashë
as po, ose më mirë ja thashë duke u shtrirë drejt e mbi krevatthin me mushama
të bardhë, si për një operacion të rëndësishëm edhe pse të pakëndëshëm. Ditën
tjetër mora një paketë ku kishte brënda shiringën dhe shishkat e drogës. E
vendosa çdo gjë në çantën time dhe u nisa me makinë në drejtim të Sakrofanos,
ku gjendej vila
në të cilën djaloshi jetonte sëbashku me rivalen time.
Në mesditë
mbërrita. Pikërisht në çastin kur po hyja në rrugën që të çonte tek vila, ja ku u shfaq një
makinë, me djaloshin në timon. U zhduk prapa një kthese të rrugës; bëra marshën
mbrapa dhe e ndoqa. E kapa lehtë sepse e ngiste ngadalë, si dikush që dëshiron të
marrë dikë në ecje e sipër. Kur i jam afruar, i bie borisë dhe ai shpejt shkoi
të ndalonte pranë një hendeku. Ndala makinën time përbri me të tijën, dhe pa e
përshëndetur, pa i thënë asgjë, por duke e shikuar ngultas në sy, i tregova
shiringën. E pashë të zbehet dhe të turbullohet, buza e poshtme filloi t’i
dridhej. Pastaj bëri një gjest se ishte dakord dhe u hodh nga makina. Zbrita
edhe unë. Por ai vazhdoi nëpër një shteg gardhi dhe pastaj i ra përmes një lëndine
me barin e harlisur të majit, që arrinte deri në gju.
Shihej se
oferta ime e heshtur kishte zgjuar dashurinë e tij, ose të paktën mizorinë e
tij, ose ndoshta, po shihte rrëzimin përfundimtar të moralizmit tim. Sigurisht
bëmë dashuri me furi të pazakontë, të zhytur në barin e dëndur e të thellë.
Pastaj qëndrova në shpinë, me sytë e kthyer nga qielli i kaltër e i ndritshëm,
në të cilin në këtë çast, fluturonin dy zogj, duke ndjekur njeri tjetrin dhe
duke ushtruar një zallamahi fluturimesh të gëzuara.
Tani ai
qëndronte i ulur përbri dhe, në se doja, mund të shikoja krahun e tij të
zhveshur me dorën që prekte venën para se të futej ageja e shiringës. Mbylla
sytë dhe pastaj, pas një momenti shumë të gjatë, duke e ndjerë të rrëshqasë
tashmë përbri meje, i rihapa dhe e pashë. Qëndronte i shtrirë me qepallat e
ulura, shumë i zbehtë, i palëvizshëm, i zhytur me flokët bionde në lëmshin e
gjelbër të barit. Mendova me mendjelehtësi se droga e mbushte me qetësi, si
vdekja. Pastaj, duke parë se nuk lëvizte, i thirra, e shkunda dhe atëhere e
kuptova se kishte vdekur.
domenica 6 ottobre 2013
Alberto Moravia: Brënda e jashtë
Alberto Moravia
BRËNDA E JASHTË
tregim
Përktheu: Agim Mato
Me meshkujt
jam e suksesshme, dhe habitem për këtë, sepse edhe vet e di që nuk jam e bukur.
Përkundrazi, me fytyrën time të dalë
boje, të nxirrë dhe të deformuar, sytë jeshilë e sipërfaqësorë, me gojën e
madhe plot me dhëmbë të mëdhenj e të bardhë, këmbëgjatë dhe e dobët, por me një
gjoks që më zbret deri tek beli, e ndjej veten sinqerisht pa vlerë. Por
meshkujt thonë se unë kam një zë që nuk i rezistojnë dot, dhe përderisa e thonë
ata, duhet ta besoj. Si është zëri im? Dkush thotë se ai është i thellë,
grykor, i rëndë, i ngjirur. Të tjerë që është një zë mashkullor. Të tjerët se
është një zë provokues. Dikush ndërkohë, e ka përkufizuar më drejtë: është një
zë që vjen nga “brënda”.
Pra, duhet ta dini se, përveç zërit, asgjë tek unë
nuk vjen nga “brënda”, gjithshka vjen nga “jashtë”. P.sh. koka ime nuk
funksionon, absolutisht. Nuk dua t’ja di. E shpërfill çdo të thotë të
arsyetosh, të jesh i qartë, rracional, njëzetekatër për njëzetekatër orë jam e
gjitha në ethe, si të kem një rrufë të
fortë e kronike. Dhe për këtë nuk më vjen keq, përkundrazi. Si të thuash, kjo
gjendje më mbron, është si një mur, pas të cilit ndjehem e sigurtë, e fshehur
në pritë. Dhe efekti kryesor është që të ndahem midis një “brënda” misterioze, nga
më vjen zëri dhe një ”jashtë” aspak e mistershme, nga e cila vjen pjesa tjetër
e imja. Po shpjegohem. E shpërfytyruar, siç jam, nuk mendoj kurrë për asgjë,
nuk vendos kurrë për asgjë, nuk zgjedh kurrë asgjë. Dhe ndërkohë, ajo që është
“jashtë” meje, si person, mendon, vendos, zgjedh për mua.
Në mëngjes,
p.sh., pasi çohem, jam kaq e trullosur, sa që nuk e kuptoj edhe unë në se jam
zgjuar apo vazhdoj të fle. E papërqendruar, e pasigurtë, e topitur, shfaqem në
ambientin e vogël të banjës dhe fiksoj shikimin së koti në këtë kaos prej
sergjenesh, tavolinëzash, flakonësh e shishesh, pasqyrash dhe objekte tualeti. Për
fat.
Shikimin e
përqëndroj qëllimisht mbi gotën në të cilën janë vendosur në rresht furça e
dhëmbëve dhe tubeti i pastës, ndryshe nuk do të laja dhëmbët sepse e papërqëndruar
siç jam, nuk do të arrija të mendoja se duhet ti laja. Por furça dhe tubeti më
“imponojnë” ti laj. Dhe unë bindem. E njëjta më ndodh, pasi jam larë, me
ndërresat, që nga një ndënjëse, në dhomën ku mbretëron rrëmuja, më urdhërojnë
ti vesh: në se teshat nuk do të më silleshin me prepotencë, besoj se do të
rrija lakuriq gjithë ditën, duke kërkuar që të kujtohem për atë që duhet të
bëja dhe nuk do t’ja dilja. Dhe pastaj, me të gjitha veprimet e tjera të vogla
të përditëshme, si përgatitja e mëngjesit, (ma sugjeron ibriku i çajit, i
mbështetur në një pozicion çfarëdo, të shkoj të pshonis (ma urdhëron shporta e
vendosur në varëse tek hyrja), të blej gazetën apo revistën e ilustruar (ma
kërkojnë me insistim kioskat në trotuar), e kështu me radhë. Në se kur bëj pshonitë,
nis të kotem,
me shportën time plotë, nga një rrugë në tjetrën , midis Fushës së Luleve dhe
sheshit Navona, kjo nuk vjen nga një vullnet i përcaktuar i imi, por nga
ndërhyrja e vazhdueshme e “të jashtmes” në ecurinë ndryshe, të përgjumur e të
plogët të jetës sime. Edhe për gjërat më të rëndësishme, ndodh e njëjta
histori. Në dashuri, për shembull, si të them? jam e përzjerë, por jo për
temperamentin, por sepse nuk di të them jo. Do të mjaftonte ta ilustroja këtë
pasivitet timin, me bisedën që më befasoi, midis dy të rinjve të njohur prej
meje.”Kjo? Ines? Ku ta vendosësh, aty qëndron. I jep shtytjen e parë dhe pastaj
gjithshka funksionon vet.” E gjithë kjo, siç e kam kuptuar, i përket pjesës
sime “të jashme”. Dhe “brendia ime”? Sigurisht që ekziston, por nuk do të dija
ta them, në fakt, si i bëhet të flasësh për diçka për të cilën nuk di asgjë me
përpikmëri? Ndoshta “brëndësisë sime” duhet t’ja dedikojmë pasionin për
pikturën. E ndjej që nuk kam ndonjë talent, por kjo nuk më ndalon të kaloj
gjithë mbasditet duke pikturuar. Banoj në një dhomë të vetme lagjeje, shumë të
ngushtë, kështu jam detyruar të pikturoj tablo të vogla, duke qëndruar në këmbë
në qoshen pranë dritares, ku kam sistemuar kavaletin, në mënyrë që drita e
dobët që vjen nga oborri i zi dhe i thellë si një pus, të bjerë direkt mbi
telajon. Çfarë pikturoj? Pikturoj atë që vërej nga “brendia ime “, duke e lënë
veten të udhëhiqem prej saj. Dikush i profesionit, dua të them një piktor, i pa
kuadrot e mia dhe më tha se duhet t’i
ekspozoja. Po unë, duke i dhënë hak (është një
sugjerim që vjen nga “jashtë”, nuk mund të mos e dëgjoj), në një farë mënyre do
të dërgoj diçka në një të ardhme të largët dhe të pasigurt. Në të vërtetë si i
bëhet të ekspozosh “brendinë” tënde, duke e nxjerrë në sytë e të gjithëve, si
mishra të prera e të përgjakura që duken mbi mermeret e therrtores?
“Brendia” ime
nuk kufizohet të materializohet në
pikturë, herë herë më bën rengje që më lenë në mëdyshje. Diçka që më
ndodhi para disa ditësh, mund ta ilustrojë këtë. Pra, prej disa kohësh isha
presekutuar nga vëmendja e një tipi perfekt borgjez. Në kllapa: kur them
borgjez, nuk më shkon mëndja për
politikën (nuk shqetësohem për politikën, nuk e kuptoj fare), as për shoqërinë
(nuk kam asgjë kundër shoqërisë, kufizohem të mos bëj pjesë në të), por më thjeshtë,
dikush që nuk është katandisur si unë dhe kokën e përdor për të menduar. Por
ç’mendon? Ja ku rri hileja: sipas meje, banalitete, pisllëqe, idiotësira; të
gjitha mall i shitur nga “jashtë”. Mbyll
kllapat dhe vazhdoj. Pra, ky borgjez, më bënte pritë në rrugët e lagjes ku
mendonte se do të më gjente vetëm në bredhjet e mia të kota dhe më ndiqte kudo
ku shkoja, pa më folur, duke mbajtur një distancë prej një ose dy hapash, si të
ishte hieja ime. Një hije shumë e ndryshme nga unë, veçse: e vogël dhe galiç,
me diçka prej derri të egër në personin muskuloz dhe gjoksmadh, në fytyrën e të
cilit zgjatja e shpallur e hundës, i korespondonte mungesa komplet e trurit.
Gjithmonë i veshur në gri, me këmishë të bardhë, kravatën e hollë e të
shtrembëruar, çorape të shkurtëra, këpucë me lidhësa. Dikush mund të thotë në
këtë pikë se i jap shumë rëndësi dukjes. Për zakon, duke parë se jam kështu
pasive dhe se “e jashtmja ime”, dmth pikërisht aparenca, më bën të shoh atë që
do.
“Brendia ime”,
në rastin e këtij borgjezi, nuk ka dashë t’ja dijë. Pastaj, se është a s’është,
natyra prej derri të egër të vogël, ajo veshja gri, çorapet e shkurtëra, “ja
behën” në një nga këto ditët, pasi më pati ndjekur gjer tek porta e shtëpisë, i
jam kthyer dhe me fytyrën time pa shprehje i them: “Në se do eja pra, lart, të
bëj një kafe.” Ta besonte? U përkul, me këmbët e bashkuara, duke shtrirë dorën
e duke thënë: “Më lejoni tu prezantohem: për ju Eugenio, me profesion mësues
gjimnastike.” Nuk thashë asgjë dhe shtyva brënda derën time në errësirë, duke i hedhur ndërkohë një shikim të fshehtë,
për të parë në se më ndiqte. Vinte pas.
Si u fut në
apartamentin tim një dhomësh, m’u hodh me vrik përsipër dhe kështu ndodhi ajo
që ndodhi. Nuk rri të përshkruaj dashurinë tonë, ta quajmë kështu, sepse nuk di
të them asgjë. Gjëra të tilla më vijnë nga “jashtë” dhe nuk lenë gjurmë
“brënda”, as si kujtime. Pastaj, kur gjithshka mbaroi, jemi gjendur mbi krevat,
ai i shtrirë në shpinë dhe unë në cep, pas tij, e mbështetur mbi një bërryl, me
sytë e ngulura sipër tij, drejt dhomës, më e shfytyruar se kurrë. Atëhere ai
filloi të flasë. Zot, sa i aftë ishte të fliste ai njeri. Foli për veten dhe jetën
e tij (gjithmon kishte bërë diçka që i
takonte trupit, mësues gjimnastike, drejtor palestre, masaxhiator, infermier,
trainer), për dashuritë e tij (i pëlqenin studentet, kishte besuar që edhe unë
të isha) për udhëtimet e veta ( kishte qenë me grupe atletësh, gjithandej;
kujtonte mbi të gjitha Japoninë me geishat dhe shtëpitë e çajit); për shijet e
tij muzikore (preferonte kanconetat dhe muzikën e lehtë); për idetë e tij
politike (ishte për Juntën Ushtarake në Kili, donte rregullin dhe ligjin; por
donte edhe për masat sport, “ura” dhe mirëqenie, përndryshe “bëjnë politikë”);
për idetë e tij mbi fenë (nuk besonte por e donte); për librat që lexonte
(libra të verdhë por edhe libra historie); dhe, natyrisht, për sportin (dinte
gjithshka, i njihte të gjithë, lojtarë futbolli, boksierë, garruesit me
biçikleta dhe automobila, notarët, vozitësit.)
E dëgjova
goxha, e ngrirë totalisht, duke hedhur një shikim, si prej idioteje në
çrregullimin e dhomës. Pastaj ai bëri një gjest çfardo, u ngrit ndënjur dhe më
ktheu shpinën, ndërsa hepohej sipër meje, për të marrë paketën e cigareve në
xhepin e xhupit të varur në ndënjëse, atje përbri. Atëhere, diçka më erdhi nga
“brënda” dhe pas një çasti, duke parë në shpinën e tij lakuriqe një bardhësi të
shndritëshme, e habitur unë vet, i
thashë: “Në se nuk ja mbath tani, të ngul një thikë në shpinë.” Prova se ky
kërcënim nuk më vinte nga “jashtë”, psh. nga shfaqja e një thike, por nga
“brënda”, edhe pse nuk mbaja në dorë, unë nuk zotëroja një të tillë. Por zëri
im i famshëm, i ngjirur e grykor funksionoi në çast. Më pa me sy të ngulur një
moment, pastaj u hodh nga krevati, u vesh me nxitim dhe iku. Nga pragu, ama, më
bëri një gjest, duke vendosur një gisht në tëmth, si për të thënë që jam e
marrë.
Duke ngelur vetëm, qëndrova për pak pa lëvizur, më e
shpërfytyruar se kurrë, me sytë e fiksuar në boshllëk. Pastaj jam çuar, jam
veshur dhe gjithmonë e shpërfytyruar dhe e privuar nga mendimi, shkova tek
kavaleti. Mora një penel dhe vizatova një njollë të madhe të kuqe të rrethuar me
thekë me shumë cepa të theksuar që bënte të dukej një kokë me flokë të
shqetësuar. Mu kujtua atëhere të kem parë në një libër astronomie ilustrimin e
flakëve të një eksplozioni të diellit., kaq të madhe saqë toka atje figuronte
si një pikë e errët në një det zjarri. Pa e dashur, por gjithmonë e frymëzuar
nga “brendia”ime, kisha vizatuar këtë flakë ose diçka shumë të ngjashme.
Kështu, pasi punova gjithë mbasditen, shkrova poshtë me të zezë: “Shpërthimi
diellor”. Pra jam shtrirë në krevat dhe shikoja kuadrin për pesë orë rresht,
nga ora shtatë deri në mesnatë. Më në fund më zuri gjumi.
giovedì 19 settembre 2013
Monologu im me shkas dialogët e Agim Matos
ΜONOLOGU IM ME SHKAS
DIALOGËT E AGIM MATOS
KIÇO
PAPA
Duhet të kem
qenë gjimnazist në vitin e tretë a të katërt kur e takova për herë të parë. Kisha
lexuar në bibliotekën e fshatit tim dy librat e tij që, me sa duket, falë
neglizhencës të përgjegjësit të vatrës së kulturës nuk ishin hequr nga raftet. Se
duheshin hequr, këtë e mora vesh më vonë. Ashtu siç mora vesh më vonë që, ndërsa
unë dija se punonte ne redaksinë e gazetës lokale, e kishin larguar prej andej
dhe punonte si disenjator në një ndërmarrje.
Nuk mbaj
mend nëse kjo, njohja e parë, kishte "kumbare" apo ishte pjesë komike
e entusiazmit tim aventuresk për të njohur një poet dhe për t’i paraqitur
shkaravinat e mia poetike të moshës me bindjen qesharake se do t’i pagëzonte
poezi dhe mua, poet. Deri atëhere Saranda e kishte të vetmin poet me dy libra. Kishte
një libër Niko Kacalidha, të cilin e kisha mësues letërsie dhe me mirënjohje
kujtoj përkrahjen e tij dhe nxitjen për të shkruar. Por, mbasi ika nga shkolla
ku jipte mësim Nikoja, dhe për një kohë u shkëputëm, une duhet të gjeja një
tjetër tempull që të rrëfehesha. Dhe rast më ideal se poeti i dy librave,
nuk kisha.
Nuk mbaj mend se sa prita ardhjen e tij nën një diell përvëlues qershori a korriku,
por më në fund erdhi. Mbante në duar një dosier të vogël brenda të cilit kishte
dorëshkrime dhe ndonjë libërth poezish. Me këtë dosier në duar do ta shihja
vazhdimisht këndej e tutje.
Pyetjes time në se dinte
ku e kishte shtëpinë Agim Mato ju përgjigj me një qetësi çmobilizuese: besoj se
po, dhe, me po atë qetësi, duke hapur derën e barakës më ftoi që të hyja.
S'kisha
bujtur deri atëhere në mjedise poetësh e aq më pak në mjedise personale siç
mund të jetë shtëpia e poetit.
Më vonë dhe, veçanërisht pas viteve '90, harmonia e Universit me
Rastësinë më dhanë mundësinë që të vizitoja jo pak rezidenca shkrimtarësh dhe
politikanësh të vendit e të huaj. Kam përshtypjen se mekanizmi i kujtesës, herë
herë, u anashkalon ligjeve universale të funksionimit të vet, del jashtë standarteve dhe kjo nuk është e
njëjtë për të gjitha rastet e për të gjithë njerëzit. Kush
e di se nga ç'impulse ndikohen ingranazhet e këtij mekanizmi gjatë procesit të
përpunimit, seleksionimit, regjistrimit e ruajtjes së detajeve nga skena e përditshmërisë
në jetën e secilit, duke dhënë parësi jo sipas nomenklaturës por sipas
emocioneve momentale
Kështu, tek
unë, ndërsa ruajti të plot mirënjohjen për mikpritjen nga këto takimet e mëvonshme,
pasazhe nga bisedat lloj lloj te shoqëruara me nje gotë konjak apo whisky, në
klasifikimin përfundimtar, pa u ndikuar nga luksi e komforti (gjithsesi të
merituar), i spostoi këto në rradhët e pasme, duke nxjerrë përpara konturet e
një barake gri prej pupuliti dhe dërrasash të vjetra. Një barakë diskrete, surealiste në absurditetin e vet,
reflektim i mendësisë diskrete dhe absurde që zotëronte kohën dhe jetën.
Hyra dhe, o Zot, kundërshtia në gjithë madhështinë e saj për nga raporti jashtë-brenda.
Çdo gjë e sistemuar, e pastër dhe përpikmërisht në vendin e vet. Dhe, libra,
shumë libra, gjithfarelloj librash, një arsernal që m’u duk si miniaturë e bibliotekës
së Aleksandrisë së vjetër. Fletë të daktilografuara në një makinë të vogël e të
vjetër shkrimi, OLIVETTI, me duket. Fletë formati të prera më dysh për stil a për
kursim, nuk e di. Poezite e Agimit, poemat e tij të shqetësura, të dënuara
atje, së bashku me Uitmanin e Ricosin e me poetë të tjerë, citonin dhe
recitonin njeri tjetrin. Perkthime nga italishtja, gjithmonë në gjysëm formati.
Më vonë m’u ngjit dhe mua virusi i gjysëm formatit, akoma dhe sot nuk mundem të
përqëndrohem në një fletë të plotë. Atje lexova për herë të parë Romiosinin e
Ricosit të përkthyer mjeshterisht prej Agimit, “Grecità” në italisht. Kur, më vonë e lexova në origjinal nuk m’u shtua
ndonjë mbresë e re, qe sikur e rilexoja, ndaj them përkthim mjeshteror, perfekt. Po
kështu Marshi i Oqeanit e shumë të tjera.
Më zihej
fryma nga një ndjenjë e paprovuar mrekulluese, lumturuese, ngashëruese. Aq shumë
poetë atje brenda, si rezistonte ky njeri, si mund të komunikonte me të tërë njëherësh,
ç'dimensione kishte shpirti i tij që duronte një presion të tillë, nje
bombardim yjor nga galaktikat e poetëve.
Për shumë kohë dilja nga shtëpia e tij i trullosur si nga një ndeshje boksi, ku isha pjesë e duelit dhe kisha marrë shumë goditje. Hapat e para i hidhja si somnambul, vetëm trupi lëvizte në rrugë, shpirtin e kisha lënë atje me poetët e panjohur dhe me një poet të afërt, të prekshëm që do të bëhej miku im.
Për shumë kohë dilja nga shtëpia e tij i trullosur si nga një ndeshje boksi, ku isha pjesë e duelit dhe kisha marrë shumë goditje. Hapat e para i hidhja si somnambul, vetëm trupi lëvizte në rrugë, shpirtin e kisha lënë atje me poetët e panjohur dhe me një poet të afërt, të prekshëm që do të bëhej miku im.
Një
ditë, tek më lexonte duke përkthyer direkt poezi të D'Anunzios dhe të
Leopardit, befas heshti, më hodhi një shikim prej babaxhani dhe më tha që këta
janë të ndaluar, pa më thënë që dhe ai vet ishte i ndaluar. U tremba, jo për
vete po për atë dhe nxitova t’i them që dhe unë...biografia ime... nuk di çfarë
dokrrash artikulova për ta mbrojtur ose për ta paralaj-mëruar se ndoshta shoqërimi
me mua, ardhja ime në shtëpinë e tij i krijonte probleme. Eja, dalim nje
xhiro, më tha. Nuk besoj se mund të gjendej një kodifikm më i përkorë për të më
çliruar nga ajo peshë e rëndë që më torturonte se sa ato katër fjalë.
Me Agimin
asnjëherë nuk kemi folur për politikë, në kuptimin e agjitacion-propagandës. Kemi
folur ama për poezinë, për përmasat e saj, për poetët e ndaluar, për letërsinë
e "verdhë", aq sa shpesh kam menduar që kjo ja kalon shumë agjitacion-propagandës.
Por tani e njihnim mire njeri tjetrin.
Me kalimin e
kohes krijova nje varesi të plotë nga Agimi. Një lloj si duhani që deri vonë më
sundonte. Qe e paimagjinueshme që të gjendesha ne Sarande dhe të mos hidhesha me vrap te puna e tij, qoftë dhe për të pirë një kafe në këmbë në një
lokal puntorësh aty afër. Kështu, ditë pas dite e vit pas viti, Agimi, nga
tutori im, u bë miku im.
Ka qenë
redaktori i parë i librit tim para botimit. Ai e daktilografoi, ai më nxiti që
t’ja shpija Shtëpisë Botuese, duke më çliruar nga ai lloj inferioriteti që më
sundonte. Më parë, pa më pyetur, kishte marrë një poemë timen dhe e kish çuar te gazeta “Drita”.
Ma tha këtë mbasi qe kthyer nga Tirana. Një javë më pas, kur poema u botua dhe
u prit mirë, më bindi më në fund që ishte rasti, se nuk dihej ç'mund të ndodhte
më vonë që ta çoja librin për botim.
Dyzet vjet tani qe une strehohem në miqësinë e tij. Një miqësi lineare, solide.
Edhe sot unë emocionohem njëlloj si para dyzet vjetësh kur e takoj
Agimi shkruan poezi. Jam munduar shpesh qe te gjej nje tjeter poet që i ngjan
Agimit apo Agimi atij. Nuk ja kam arritur. E vetmja gjë që më sillet vërdallë në
kokë është një paralelizëm që as vet nuk e di se si dhe se kur nisi të më bëhet
bindje, por që kursesi nuk pretendoj që të adaptohet apriori nga miqtë e mi. Kanuni
i Lekë Dukagjinit dhe poezia e Agim Matos. Një pjesë e Kanunit të Lekë
Dukagjinit, ose pjesa që u drejtohet të gjithëve, që u intereson të gjithëve,
është e kuptueshme dhe e pranueshme dhe nga malësori më i thjeshtë. Por madhështia
e tij, nëse mund ta quajmë madhështi dhe të mos deshifrojmë pjesë të veçanta
vetëm, qëndron në interpretimin juridik të kohës dhe tejkohës së vet. Me imtësitë,
atje gjendet dhe madhështia sipas meje, mund të merren juristët, interpretuesit
kompetentë se kanuni në vetvete përfshin tëresinë e ligjshmërisë dhe jo vetem
gjakësine. Doja të thosha që dhe poezia e Agimit është e thjeshtë dhe e
pranueshme nga të gjithë, por lum ata që mund të çkodifikojnë ato mesazhe që
mishërojnë një kohë të ardhme, tejkohën, përherësinë. Dashuria e Agimit për
gjuhën është e tillë që do të duheshin faqe të tëra dhe veçanërisht studiues
mirëdashës për ta interpretuar.
Së fundi, do
të doja të perifrazoja vargun e nje poeti qe nuk ja mbaj mend emrin. Kam nëpër
dhëmbë bukën e miqve të mi, thotë. Aq shumë më tundoi ky varg. Esenca, materja,
metafora sublime për miqësinë. Unë po kështu, besoj, dhe ju.
sabato 14 settembre 2013
Një poezi me tone të forta liriko-dramatike dhe filozofiko-ekzistenciale
Rreth
aktit krijues të poetit dhe përkthyesit Agim Mato
Një
poezi me tone të forta liriko-dramatike dhe filozofiko- ekzistenciale
Nga Hyqmet HASKO
Kur kërkojmë nëpër rrugët dhe
gjurmët e një letrari në kohë, në përcjelljet krijuese, që në thelb janë vetë
fytyra dhe profili i tij estetik, ballafaqimi i parë që bëjmë është ai me
sivëllezërit e tij të të njëjtit brez, me faktin se çfarë e bashkon dhe çfarë e
ndan këtë krijues dhe aktin e tij letrar me të tjerët.
Poezia është toka ku me sa duket
ka ngulur kullën e tij estetike Agim Mato, me themele të ngulura fort në
traditën më të mirë poetike shqiptare, të pasuruar me elementë të rinj të
modernitetit, që e bëjnë poezinë e Matos një poezi me tone të forta
liriko-dramatike dhe filozofike ekzistenciale. Tematika e poezisë së tij është
e shtrirë më shumë në thellësi se në vijë horizontale, si rrokje temash nga
përditshmëria, miti apo historia, pra ka të bëjë më shumë me unin dhe
transhendencat e tij se sa me realitetin e raporteve njerëzore apo të raporteve
të tjera që e rrethojnë poetin.
Kolonat mbi të cilat mbështetet
arti poetik i Matos janë struktura e zhdërvjellët poetike, figura e gjallë dhe
e freskët, imazhi fin, fuqia dhe thellësia e mendimit poetik, kontrapunti me të
cilin vë në lëvizje përqasjet në kohë dhe hapësirë, moderniteti në shpalimin e
të vërtetave estetike që na përcjell.
Agim Mato hedh në telajon e tij
poetike ngjyra nga më të larmishmet dhe krijon një peizazh të thyer të shpirtit
njerëzor, ku lëvizin dhimbja, gëzimi, optimizmi, dashuria për jetën, iluzioni,
ëndrra e kulluar, ankthi ekzistencial, malli, idili, dashuria, erotizmi, pra
një botë e tejmbushur pasionesh, përjetimesh, mbresash dhe emocionesh, që
vërtiten në vargjet e tij si në një karusel.
Në vëllimin poetik “Fundo” poeti
trajtëzon palcën e identitetit të tij psikogjeografik, shpirtëror dhe etik,
duke e shkrirë unin e tij me blunë e thellë të Jonit, të cilin e konsideron një
dashuri të madhe që shkon deri në sublimitet. “Fundo” është një mënyrë
origjinale e të vështruarit të botës, pa shpjegime, pa arsye të veçantë, pa
rekuizita, pa retorikë dhe shtampa, pra shkurt një mënyrë e të parit të botës
me syrin e Agim Matos.
Agim Mato është bir i detit dhe
deti është i qetë, por i thellë, trazimet i ka së brendshmi, në botën e
nënujshme ku pulsojnë ritmet e një jete të panjohur. Kështu dhe vargjet e Matos
pulsojnë së brendshmi, më shumë se nga teksti nga nëntkesti, më shumë se nga
mendimi nga fuqia përfytyruese e poetit. Aty këtu shpërthen me një duf të
papërmbajtur, por të cilin na e përcjell me figura të gjalla e plot kolorit
gjuhësor:
Erdhi ora.
Gjersa lëkurën s’na e kanë rrjepur
për
sediljet e veturave luksoze,
çohuni! …
Tek vëllimi me poezi “Jashtë
eklipsit” tonet poetike të Matos bëhen më të forta, mendimi më i ngjeshur,
figurat më dinamike, mendimi poetik më modern, duket se poeti është zhytur më
thellë në përsiatjet e tij rreth vetes e të tjerëve dhe, siç thotë me të drejtë
Borgesi: “Thellësia është e errët”. Gjendjet e tij lidhen përsëri me Jonin, me
bregdetin, me valët, me mitologjinë e detit, me fuqinë shndërruese të kësaj
mitologjie në psikologjinë e njeriut modren dhe të vetë unit të tij poetik.
Trazimet e poetit janë trazimet e vetë njeriut bashkëkohor, në luftë me natyrën
dhe vetveten, për të dëshmuar genin e tij, arkitipin shpirtëror, etik e social,
me të cilin e lidh kohë-hapësira e përdishmërisë.
Natyra e jashtme shkrihet në
poezinë e tij me shpirtin e brendshëm të poetit, tingujt joshës të kohës
shkrihen në notat e ndjesive që vallëzojnë në pentagramin e një muzike dehëse
dhe shndërruese, në kuptimin e fuqisë së ndikimit tek njeriu bashkëkohor.
Poeti ngazëllen, qan, qesh,
sfidon, ëndërron, ndizet nga pasioni i bukurive të fjetura që flejnë në gjirin
e natyrës dhe në vetë shpirtin njerëzor, prek i ngazëllyer një realitet të
thyer dhe bëhet pjesë e ëndrrës së kulluar.
Akti poetik, si akti që i afrohet
aq shumë frymës hyjnore, është një proces i katharsisit shpirtëror të një qenie
elitare, siç është poeti, i cili nuk mund të jetojë thjesht fizikisht dhe të
dëshmojë thjesht ekszistencën e tij materiale, por e ka të domosdoshme të
jetojë dhe në një mënyrë tjetër, simbolike, për të dëshmuar vektorin
rrëzëllitës të bukurisë për bashkëkohësit e çoroditur nga bota e konsumizmit.
Profili poetik i poetit Agim Matos
është ai i një krijuesi me një ndjeshmëri të lartë, me teknika vjerëshërimi
midis tradicionales dhe modernes, me një pasuri të begatë mjetesh dhe teknikash
poetike, me struktura vargjesh e strofash të zhdërvjellëta, që e kthejnë formën
në një procedim të mesazhit estetik.
Poezia e tij është një endje e
imagjinatës dhe realittetit, si kujtesë, si ndjenjë dhe përjetim emocional, në
shtrirje horizontale e vertikale, me një diapazon të gjerë lirik e dramatik, ku
protagonist, në pjesën më të madhe të poezive, është vetë uni i poetit, marrëdhëniet
e tij me jashtë-unin, me kohën dhe bashkëkohësit. Ajo është reflektim i botës
shpirtërore të poetit, i atij procesi njohjeje e selektimi etik, moral,
filozofik, estetik, që e shtyn poetin në
udhëtimin e tij drejt të bukurës, drejt fisnikes.
Zhbirimet e holla psikologjike,
etike, filozofike të Agimit në poezitë e tij më të mira, tregojnë shkallë të
lartë mprehtësie dhe inteligence natyrale, fuqinë e një poeti të lindur për të
na dhënë peizazhe të thyera të jetës së gjallë dhe të shpirtit njerëzor.
Në imazhet poetike që përcjell
poeti shkrihet koha dhe hapësira e të ndodhurave reale me fiskionin dhe trillin
estetik. Ata shprehin një botë të pasur shpirtëre, plot thyerje dhe digresione,
ku horizontalja dhe vertikalja shkrihen dhe priten në të njëjtin vektor poetik.
Poezia e këtij poeti është një
mozaik kërkimesh spontane dhe të vetvetishme në shpirtin e fshehtë të gjërave,
të pamjeve, mjediseve, dukurive, gjendjeve dhe peizazheve jetësore, tokës,
bjeshkës, detit, bregut, ëndrrës, komunikmit dhe ndjesive njerëzore, ku autori
vendos kamerën e tij vëzhguese dhe interpretative, si bartës i një psikologjie
moderne të njeriut bashkëkohor shqiptar.
Agim Mato është dhe një përkthyes
i talentuar që na ka sjellë në shqip përkthime të mrekullueshme, sidomos në
gjininë e tregimit të shkurtër, që shumë pak është përkthyer në gjuhën tonë dhe
që ka aq nevojë të vijë me anë të zërave më përfaqësues nga Europa dhe bota që
lëvrojnë këtë zhanër letrar.
Antologjia poetike “Lotët e
virgjër” kushtuar nënave, motrave, grave dhe vajzave për festën e tyre
ndërkombëtare, ideuar dhe realizuar nga
Agim Mato dhe Fatmir Terziu, që
brenda kopertinave të saj mbledh njëqindedyzetepesë autorë nga të gjitha trojet
etnike, nga diaspora dhe bota shqiptare, me krijimet e tyre për qenjen më të
dashur, emri i të cilës është i shkruar me shkronja zemre dhe me dashuri
shpirtërore shqiptohet në çdo kohë e në çdo rast. Vend meritor për këtë pasuri
shpirtërore që ta kemi të gjithë që ndiejmë mall dhe konsideratë për këtë emër
janë padyshim hartuesit e saj. Ata për një kohë sa kishin ndërmarrë këtë
projekt pothuajse në çdo çast ishin kujdestarë në takimin e çdo autori e miku
të kudondodhur në botë, që kishte nevojën e përkrahjes dhe këshillave për të
mbledhur materialet dhe shkrimet e tyre, duke i përcjellë në një përmbledhje të
përbashkët.
Agim Mato është një letrar
dinjitoz, një zë i veçantë në korin shumëzërësh të letrave tona kombëtare. Me
emrin e tij lidhet një krjimtari e begatë poetike, një angazhim serioz në
fushën e përkthimit dhe një personalitet kulturologjik, që bën aq shumë që
kultura jonë kombëtare të unifikohet e të bëhet pjesë e plotë e vetëdijes së
kombit shqiptar.
Iscriviti a:
Post (Atom)