FENIKSI
Të thashë: më duket si në
ëndërr
tek ndihem i përkujdesur
nga drita e syve të tu
dhe tërë qenia jote!
“Sepse mua me kish munguar
prania e një njeriu të bukur”, ma ktheve ti,
duke aluduar për një lloj
tjetër bukurie...
Shpesh mendoja:
kur do të lundrojë i
qetë, shpirti im?
Kur do të ngrihet në
hapësirat e gjera të bukurisë
së vërtetë,
që mendova se e humba për
vite?
Ti erdhe!
Një hymn oshëtiu brenda
meje
dhe bëri që Feniksi të
ringjallej,
të përplaste krahët, të
shkundëte hirin prej tyre
dhe të kapte kuotat që
pata ëndërruar.
Sepse është ndërtuar jo
prej materies, ai zog,
është një aliazh
pasionesh, vetmohimi dhe
shpresash.
Kurrë nuk kam derdhur
kaq shumë energji
dhe habitem ku ishte
fshehur.
Morën kuptim hapat e mia,
frymëmarrja ime.
Sa njerëz kujtojnë se
rrojnë
dhe nuk e dinë se një gur
varri rri mbi kokën e
tyre,
një epitaf harrimi.
E kam gjetur nordin që ma
patën mohuar
dhe tani symbyllur i
përcaktoj koordinatat.
Nessun commento:
Posta un commento