Kur dashuronim

KUR DASHURONIM

Sipër nesh ngrihej si aureolë një fashë hyjnore, 

që zinte fill 

nga ëndrrat e notepsura me dritë.

Ajo që nuk e thoshnim me zë ishte më e bukur se fjalët,

më e ëndshme se qumështi i yjeve që xixëllonjat pinin 
              mbrëmjeve nëpër qiell. 
                                                                              

Në heshtje dëgjonim muzikën e  shpirtrave tanë...

Shiheshim gjatë brenda njeri tjetrit

dhe vinim re  se plepat fjalamanë e kishin pushuar  frushu-

        llimën,

të magjepsur.

Deti merrte frymë lehtë – lehtë

dhe me gishtat e valëve

mbante guriçkat të mos lëviznin.

Ndjenim në gjoks limfën e trupave tanë,

duke u përndezur në muzg.

Edhe një puthje na dukej zhurmë.