Ruajtësi i zjarrit

 RUAJTËSI I ZJARRIT

Në lashtësi vija i ngathët, ëndërrues,

dhe vëllezërit nuk më merrnin në gjueti,

po më linin te shpella si ruajtës të zjarrit,

që ditë e natë të mos fikej.

Kur ktheheshin me trofetë e shumta,

vinin në zjarr drerët për t’u pjekur.

Shpella  kundërmonte erën e mishit

dhe aventurat e tyre.

Lëkurët me brirët e degëzuar

i varnin në paretet prej guri,

ku përfytyroja përmes flakëve,
si në një ekran

pyllin, shigjetat,

rënkimin e kafshëve,  

brohoritjet e gjuetarëve.

Më pas, me lëngjet e bimëve,

që veç unë i dija,

vizatoja në mure skena gjuetie,

me drerë që u rritja së tepërmi brirët,

si shandanët që ende s’ ishin shpikur.

Kur nisëm të ndërtonim tempujt e parë

shtroja mozaikë

me motive nga fauna dhe flora,

pa harruar motivet surrealiste

të legjendave e të miteve.

Gdhendja statujat e perëndive,

shkallët e amfiteatrove,

portat e mëdha të qyteteve

me luanë dhe dragonj sipër tyre.

Dhe e kuptova  sa  dobi 

pati zjarri që mbajta ndezur,

zjarri që digjej brenda meje,

duke shtyrë mijëvjeçarët.