Noti Llambraqi

NOTI  LLAMBRAQI

Kur iu qep ajo sëmundja e keqe e njeriut

dhe mjekët, me keqardhje,

ia prenë biletën për amshim,

i vetmuar e priti te krevati

vdekjen 
që ta merrte.

E teksa priste, 
një zë prej hapësirash

e thërriste për së largu:

“Biri im, biri im!”,

një zë prej shpellash,

një zë prej guvash e thellësish.

Aq shumë nisi ta ndillte ai zë,

saqë krevati s’e nxënte më,

dhe kapi patericat aty pranë,

po këmbët s’e mbajtën

e u  rrokullis nëpër shkallë,

rrënjët e thara të ëndrrave

duke hequr zvarrë.

“Erdha, erdha, babush!”

i përgjigjet detit,

si një humnere të hatashme atje poshtë,

dhe gulçon, dhe çalon!

Ç’ ngazëllim kur te rëra mbërrin,

kur valët këmbët i lëpijnë

dhe deti i rrëfen magjinë:

“Ti rri tek unë, të mbaj mbi shpinë,

ashtu siç mbaj miliona peshq,

siç të mbajta në vegjëli!”

dhe e mbështolli me placentë.

Si një kërthi sërish u ndje!

Pa peshë, 
pa andralla  ish atje!

Dimër e verë lodroi si një delfin

harroi dhe vdekjen,

ëndrrat ju përtërinë.

Nuk di se ç’ është mes nesh tani,

njeriu peshk a peshku njeri!?

Ç’ forcë ja theu metastazat?

Ç ‘ vullnet ja ktheu jetën sërish?

Dhe shfaqet përballë me hapa të heshtur,

me dy bebe të ndezura e të kaltra sysh

 si një oshënar i lashtë i tempujve të detit,

i sapodalë nga thellësitë.

Dimër verë,  me pantallona të shkurtra,

me këmishën  mbi supet lakuriq,

me një palë shapka nga dalin,

të stërpikura me rërën e plazheve,

gishtërinjtë.

Me mjekrën e bardhë si një copë shkulmi...

Ikonë shenjtorësh, nëpër rrugë, në kryqëzim.

Njerëzve që shkojnë dhe natyrës

u fal mirësinë.