Kur dashuronim

KUR DASHURONIM

Sipër nesh ngrihej si aureolë një fashë hyjnore, 

që zinte fill 

nga ëndrrat e notepsura me dritë.

Ajo që nuk e thoshnim me zë ishte më e bukur se fjalët,

më e ëndshme se qumështi i yjeve që xixëllonjat pinin 
              mbrëmjeve nëpër qiell. 
                                                                              

Në heshtje dëgjonim muzikën e  shpirtrave tanë...

Shiheshim gjatë brenda njeri tjetrit

dhe vinim re  se plepat fjalamanë e kishin pushuar  frushu-

        llimën,

të magjepsur.

Deti merrte frymë lehtë – lehtë

dhe me gishtat e valëve

mbante guriçkat të mos lëviznin.

Ndjenim në gjoks limfën e trupave tanë,

duke u përndezur në muzg.

Edhe një puthje na dukej zhurmë.

Sidriti mbush një vjeç

SIDRITI MBUSH NJË VJEÇ

...Tani bën përpjekje

të çohesh, nipi im,

Si homoerektusit e parë.

Hedh një hap, hedh të dytin,

duke ngjitur para syve të mi

etapat e evolucionit njerëzor.

Si u ngjitkan kaq shpejt

shkallët e mijëvjeçarëve,

nga prehistoria,

tek era digitale?

Si Gargantua vjen rrotull

lodrave të tua, rrëzon

lokomotivën e një treni,

shkel një elefant prej gome

që këlthet

dhe do të kapësh nga dritarja

pallatin e madh atje tej,

që ngjitet me kate në qiell.

Tastiera e një laptopi

është trualli i hënës

nga i buzëqesh,

si një astronaut,

të nesërmes së globit

që vezullon nga ekrani.

Sa herë më është dashur...

SA HERË MË ËSHTË DASHUR...

Sa herë më është dashur të bëj betime,

kam vënë në bè kokën e nënës sime;

Kam vënë në bè pa u trembur këtë truall,

këtë bukë që me lotë e kam gatuar;

këtë  këngë që e mbartja mbi supe si Sizifi,

e ma shembnin në humnera dhe e ngrija sërishmi.

Më është dashur të bëj bè për dritën e syve të mi,

për nderin që të parët më janë bërë fli.

Për hapat që ime bijë sapo ka hedhur,

për vatrën ku zjarri i jetës rri i ndezur.

Më është dashur...dhe bè të rëndë kam bërë

se rëndë më ka peshuar fjala e dhënë.

Dhe në se do të vdes pa e mbajtur fjalën,

si në baladë do të shihni të ringjallem.

Ke një dallgë të kaltër në sytë e tu

KE NJË DALLGË TË KALTËR NË SYTË E TU

Të thashë: ke një dallgë të kaltër në sytë e tu,

përzier me ëndrrat e natës që shkoi.

Dhe ti m’u përgjigje:

në to nuk ka hone thithëse,

nuk ka reflekse që përpiqen të të mashtrojnë.

Po mua më tërheq ajo dallgë dhe mundohem në të

            të mos bie.                

Këta sy e kanë një dramë,

thua ti.

Edhe vet, të përmbytur janë.

Të mundur nga  ngjyra e tyre.

Sakaq i trembur thashë me vete:

të mbytur do të më gjejnë

në dramën prej eteri...

T’i shpëtoj rrezikut nuk bëra përpjekje,
lashë të më tërhiqte në thellësi misteri.

Një poeteje të re

NJË POETEJE TË RE

 Mbaje, të lutem, nurin femëror në poezi,

mos u përzje me ato që këndojnë me një zë mashkullor

            dhe i bashkohen një kori baritonësh.

Ruaje me këmbëngulje afshin e vargjeve të tua.

Është një avull dehës, i parezistueshëm.

një avull femëror,  sensual,  prej Safo-je

Mos u druaj të rrëfesh veten tënde,

duke hedhur penelata të rrëmbyera plot nerv,

duke na spërkatur me ndjenjat e tua si një përrua që

 përplaset rrokopujthi mbi shkëmbinjtë.  

As që ke kohë të kthehesh mbrapa e të  pendohesh për

 ndonjë pasazh të nxituar,

as që lodhesh të na mbushësh mendjen për ato që  thua.

Në duart e mia - skanimi i tejdukshëm i shpirtit tënd.