Shëmbëllimi

SHËMBËLLIMI

Pas vetes, si pas një dritareje, qëndroja në pritje të lirive

    të munguara.

Bininnë këtë dritare

gjethet e zverdhura të viteve,

të përthara, të pashpresa 
dhe kujtesa, gjithë ankth,

ripërtypte netëve bisedat e ditës,

për të parë në se gjuha ime

kishte llomotitur gjëra të ndaluara.

Ndryshimin e prisja i paduruar

dhe frikesha  se mos të tjerët

e pikasnin ngutjen time.

Një ditë, Tata[*],

u lirua nga burgu

dhe këtej e tutje flija nën një çati

me “klasën e përmbysur”!

Të shtyrë në moshë,

të harruar nga perëndia,

e shihja të shpupuriste

fitilin e fenerit të shpirtit të vet.

Dilte i vetmuar, me një kostum mbretërie,

me një kapele republike,

me dy gisht mustaqe,

që i bënte ta urrenin ata që kishin në dorë fatin e të

tjerëve.

.

Pasdite mbyllej në një kthinë të vogël dhe dëgjonte

            "VOA"-n.

Sinjali i lajmeve në shqip

vinte si një ankth dhe ajri rretherrotull

mbushej me sekrete. të frikshme.

Zhurmërim meteorësh,

shakullima planetesh. Një diksion alienësh të largët, 

si nga dimensioni i katërt i botës. 

Një mëngjes u gdhimë me marshe funebre

dhe këngët e gëzuara të socializmit heshtën.

Logoritë e grave faqeçjerra

bënin fjalë për “diellin që ishte shuar”.

Si do të orientohej jeta në errësirën që pllakosi?

Papritur shkrepi një dritë e egër:

”Udhëheqësi rron në veprën e ndritur

e të pavdekëshme që la trashëgim!”

Prapa syzeve të rrepta, im at, ndiqte

i shtangur kortezhin absurd. Nëna, e ndikuar nga

atmosfera e përzishme, u ngashërye.

Tata i thotë: “Të erdhi keq për atë që sharroi

trungun e pemës së fatit tënd

e të fëmijëve të tu?”

Ah, po ajo vetëm me tinguj të përzishëm

e kishte shkuar jetën! Ku t’i gjente fuqitë të gëzohej?

I serti Tatë! Rrojti dhe përcolli shumë në jetë

gjersa shpirti e braktisi afër të njëqindave.

E ndjeva të strehohej brenda meje ai shpirt

dhe të shfaqej tek unë shëmbëllimi i tij.

2014

---

[*] Tatë, - im atë.