Nuk jam bardi yt, o det

NUK JAM BARDI YT, O DET

Nuk jam bardi yt, o det,

siç duan të besojnë.

Pranë njeri tjetrit vumë në provë vetmitë tona,

ti i zbrazur nga anijet, unë i zbrazur nga  shpresat,

mënjanë botës së madhe,

me dy fare të vjetër me dritë acetileni në shpinën tënde,

dhe unë me dy ëndrra të grisura,

të skicuara

në fletoret me kuadrate të matematikës.

Vëllai im, det!

Të betohesha në vetminë time

mbi rrasat si mademe të brigjeve të tua

se nuk do të të braktisja kurrë,

se nuk do të rroja dot larg zemëratave të tua,

larg paqtimit tënd nanuritës,

dhe ja ku jam,

si një roje e përjetëshme

e fateve tona mitike,

buzë gërmadhave të botëve të shkuara,

pranë skeleteve të sistemeve shoqërore

që i ndryshku koha si anije të braktisura.

Vëllai im, det!

Duke u futur çdo natë brenda meje,

ma zgjerove shpirtin,

mi fashite dhimbjet

dhe më bëre ti mëshiroj ata që luftuan njeriun,

të verbuar prej ideologjive.

Me një dritë të lëngëshme më pagëzove të tërin,

duke e ndjerë veten

inkandeshent e të tejdukshëm.

Nuk jam bardi yt, o det,

siç duan të besojnë:

është energjia jote

që e ngre si një balonë këngën time

mbi hapësirat e tua.