Medauri

MEDAURI

Perëndia ilire e luftës

Të heshtur, të rëndë,

pranë dhjetëra skulpturash,

kokash të mermerta, 

ulën një shkëmb.

Skulptori u afrua, i ra me çekiç

dhe ndjeu përbrenda

t’i shakullijnë erërat e stuhitë.

Vendosi një shkallë.

Hipi. Filloi nga  puna.

Cifla guri binin me zhurmë përposh

dhe vinte ndaj tij,

që nga thellësi e shkëmbit, (thellësi e kohës),

një luftëtar i vrëjtur dhe serioz.

Hapat e tij ndiheshin të qartë

nën ritmin e përditshëm të daltës: çak-çik.

Zgjateshin kureshtarë koka mermeri,

Zgjateshin kureshtarë koka allçish.

Dhe një ditë,

me përkrenare e tunikë

mbi lëvozhgën e gurtë u shfaq,

perëndia e ilirëve,  Medauri fisnik.

Çast solemn. Skulptori u hoq mënjanë.

Dhe pa dashur tha se s’bëri gjë tjetër,

vetëm e zhveshi me daltë e çekan,

se brenda çdo shkëmbi, çdo guri në Iliri,

do gjesh të fshehur një perëndi.

Gjurmët e fëmijërisë sate

GJURMËT E FËMIJËRISË SATE

Si t'i gjej gjurmët e fëmijërisë sate?

Ku ke shkelur me sandalet e gjelbra të periferisë
që fërfërinin si gjethe të një pylli?

Në ç’breglum je ropatur?

A ke zbritur në kanione,

a ke dëgjuar zhurmat shurdhuese të katarakteve?

Në ç’shkëmbenj i ke gjakosur ëndrrat?

A i ke parë troftat të hidhen në lartësi,

si akrobacitë e dëshirave të tua fëminore?

Më duhet të hulumtoj shpellat, gjiret, vorbullat

ku pati shkelur këmba jote e brishtë.

Nuk jam bardi yt, o det

NUK JAM BARDI YT, O DET

Nuk jam bardi yt, o det,

siç duan të besojnë.

Pranë njeri tjetrit vumë në provë vetmitë tona,

ti i zbrazur nga anijet, unë i zbrazur nga  shpresat,

mënjanë botës së madhe,

me dy fare të vjetër me dritë acetileni në shpinën tënde,

dhe unë me dy ëndrra të grisura,

të skicuara

në fletoret me kuadrate të matematikës.

Vëllai im, det!

Të betohesha në vetminë time

mbi rrasat si mademe të brigjeve të tua

se nuk do të të braktisja kurrë,

se nuk do të rroja dot larg zemëratave të tua,

larg paqtimit tënd nanuritës,

dhe ja ku jam,

si një roje e përjetëshme

e fateve tona mitike,

buzë gërmadhave të botëve të shkuara,

pranë skeleteve të sistemeve shoqërore

që i ndryshku koha si anije të braktisura.

Vëllai im, det!

Duke u futur çdo natë brenda meje,

ma zgjerove shpirtin,

mi fashite dhimbjet

dhe më bëre ti mëshiroj ata që luftuan njeriun,

të verbuar prej ideologjive.

Me një dritë të lëngëshme më pagëzove të tërin,

duke e ndjerë veten

inkandeshent e të tejdukshëm.

Nuk jam bardi yt, o det,

siç duan të besojnë:

është energjia jote

që e ngre si një balonë këngën time

mbi hapësirat e tua.

Shëmbëllimi

SHËMBËLLIMI

Pas vetes, si pas një dritareje, qëndroja në pritje të lirive

    të munguara.

Bininnë këtë dritare

gjethet e zverdhura të viteve,

të përthara, të pashpresa 
dhe kujtesa, gjithë ankth,

ripërtypte netëve bisedat e ditës,

për të parë në se gjuha ime

kishte llomotitur gjëra të ndaluara.

Ndryshimin e prisja i paduruar

dhe frikesha  se mos të tjerët

e pikasnin ngutjen time.

Një ditë, Tata[*],

u lirua nga burgu

dhe këtej e tutje flija nën një çati

me “klasën e përmbysur”!

Të shtyrë në moshë,

të harruar nga perëndia,

e shihja të shpupuriste

fitilin e fenerit të shpirtit të vet.

Dilte i vetmuar, me një kostum mbretërie,

me një kapele republike,

me dy gisht mustaqe,

që i bënte ta urrenin ata që kishin në dorë fatin e të

tjerëve.

.

Pasdite mbyllej në një kthinë të vogël dhe dëgjonte

            "VOA"-n.

Sinjali i lajmeve në shqip

vinte si një ankth dhe ajri rretherrotull

mbushej me sekrete. të frikshme.

Zhurmërim meteorësh,

shakullima planetesh. Një diksion alienësh të largët, 

si nga dimensioni i katërt i botës. 

Një mëngjes u gdhimë me marshe funebre

dhe këngët e gëzuara të socializmit heshtën.

Logoritë e grave faqeçjerra

bënin fjalë për “diellin që ishte shuar”.

Si do të orientohej jeta në errësirën që pllakosi?

Papritur shkrepi një dritë e egër:

”Udhëheqësi rron në veprën e ndritur

e të pavdekëshme që la trashëgim!”

Prapa syzeve të rrepta, im at, ndiqte

i shtangur kortezhin absurd. Nëna, e ndikuar nga

atmosfera e përzishme, u ngashërye.

Tata i thotë: “Të erdhi keq për atë që sharroi

trungun e pemës së fatit tënd

e të fëmijëve të tu?”

Ah, po ajo vetëm me tinguj të përzishëm

e kishte shkuar jetën! Ku t’i gjente fuqitë të gëzohej?

I serti Tatë! Rrojti dhe përcolli shumë në jetë

gjersa shpirti e braktisi afër të njëqindave.

E ndjeva të strehohej brenda meje ai shpirt

dhe të shfaqej tek unë shëmbëllimi i tij.

2014

---

[*] Tatë, - im atë.