Siri Kodrës

 Nga krijimet e viteve rinore

SIRI KODRËS

Ishte çasti.

Dhe ne

nuk t’i shqitnim sytë

tek dëgjoje tiktakun e orës sate

për kohën e saktë të sulmit mbi armiqtë.

Dhe ishe kaq i ri! Dhe mund të rrije

po kështu

duke parë orën

e duke pritur vajzën tënde

nën pemën e lulëzuar të dashurisë.

Dhe mund të rrije po kështu

të matje pulsin e qetësisë

zhytur në ëndërrim,

ndërsa akrepat si dy lopatëza të vogla do të

mbusheshin me kohë

për t’u derdhur në harrim.

Mund të rrije... Po ora e madhe e Shqipërisë

të thirri në këta shkrepa, në këtë luginë.

Dhe kur erdhi çasti

e pamë dorën tënde në ajër të ngrihet.

Si Eoli,

që kapuçin e erërave zgjidhte,

dufet tona ti zgjidhe

për të çliruar gjëmimet.

Prapsi armiku,

prapsi hekuri i tij i rëndë,

Pranë një autoblinde të përmbysur

ty të gjetëm

sikur me të ti ishe ndeshur dhëmbë për

dhëmbë.

Vumë veshin.                      

Kishte ngelur zemra jote

dhe dëgjohej vetëm tiktaku i orës mbi ty,

me akrepat  si dy lopatëza të vogla

që zbraznin heroizmin në përjetësi.