VOGËLUSHI DHE SKËNDERBEU
Alusianit
Kur atij vogëlushi iu shfaq në sheshin qendror të
Tiranës,
për herë të parë Skënderbeu,
i madhërishëm, mbi kalë
lëshoi një klithmë habie, u shpëtoi nga duart prindërve,
vrapoi
drejt monumentit,
e përshëndeti me dorë, e priti të zbriste nga kali,
t’i afrohej, ta përkëdhelte
si në një sekuencë filmike që vet e pat ëndërruar.
Vogëlushi jetonte çastin e magjishëm
të takimit me perëndinë e vet.
Një aureolë dritash iu faneps me mijëra reflekse
kur pa se masa e bronztë lëvizi dhe Skënderbeu i bëri
vend
në vithet gjokut, që u ul në gjunjë para tij.
Fluturuan si një dron sipër kullave të qytetit dhe shkanë
tutje
nëpër kohë drejt fushëbetejave të vjetra, kështjellave, ndërsa
shpata e ngritur në ajër, duke fishkëllyer, çante shekujt.
Kur u kthye,“Ku humbe?”
i thanë prindërit,
i thanë prindërit,
“Nuk humba” u përgjigj,
“Udhëtova në kohë të tjera”
“Si ...?” u habit i ati dhe vogëlushi
zgjati dorën nga monumenti...
Babë e bir, u kuptuan në heshtje.
Pastaj vogëlushi pyeti:
“Ku e ka shtëpinë, Skënderbeu, ku fle?”
Si t’i shpjegonte se Ai qe shndërruar tashmë në ndërgjegjen
e përjetshme të kombit,
si ta zhgënjente bindjen e vogëlushit
dhe t’i mbushte mendjen se Skënderbeu
prej epokash, nuk rronte më?
Dhe i thotë: “Shtëpia e tij janë të gjitha kështjellat,
të gjitha muzetë, ku pret vizitorët,"
2018
Nessun commento:
Posta un commento