E Bukura e Dheut

E BUKURA E DHEUT

Atëherë poezia për mua ishte e Bukura e Dheut,

që e pushtoi si me magji rininë time të hershme.

Jetonim së bashku në të tjera dimensione, në të tjera

   hapësira,

dhe botë të reja krijonim

nga fermentimi i shpirtrave tanë.

Çapiteshim në një truall mitesh,

duke ngjeshur me këmbët tona dheun e përrallave

  të mbushur me mistere.

Hipnim në maja ëndrrash të thepisura

dhe koloviteshim nëpër meridianë.

Po një ditë, perënditë e rreme, me një dekret të zi

ma shqitën nga krahët të Bukurën e Dheut,

dhe m’i shkulën nga shpirti një nga një të gjitha lulet

dhe metaforat.

Vetmoja në qytetin që tashmë më shfaqej përsëprapthi,

me detin që zhurmonte atje lart mbi Manastirin e 40

 Shenjtorëve

dhe qiellin të bridhte nëpër rrugë, duke hequr zvarrë

       retë e tij,

                                                     si një karro e shkalafitur.

I trallisur nisa të bëja pazar me vdekjen,

groposja motivet e lëna përgjysmë,

me titujt si emra të vdekurish,

gjersa shpirti i  shkretuar u mbush si një varrezë

dhe nata,

tridhjetë vjet e gjatë,

pllakosi qenien time.