Aristidhi

ARISTIDHI

Ju kujtohet Aristidhi i gjorë, truppakët

e i hajthëm me gjymtyrët  si një buratin?

Natyrën e mbushi me pemë

rrotull shtëpisë përdhese

të ngritur me gurët që nxori

nga hapja e kopshtit  me mundim.

Vetëm me natyrën kuptohej,

asaj ia dha ç’ kishte në jetë.

Fotoja e të birit të burgosur në Spaç

i rëndonte në xhep më  shumë se vitet,

më shumë se shkëmbinjtë

i peshonte dhimbja  që hiqte zvarrë në qytet.

Atëherë shtyllat e shpirtit ja rrëzuan

skenat e kinemasë dimërore

të mbushur cit më cit me sehirxhinj.

Në bankën e të akuzuarve i biri dridhej

me të gjashtëmbëdhjetë vitet në shpinë.

Atëherë një ulërimë e thekshme e mbuloi të tërin

kur dëgjoi pretencën me njëzetë e pesë  vjet

dhe thanë se shkalloi duke sokëllitur në brigje,

në shkëmbinjtë e thepisur mbi det.

Njëzetë e pesë vjet, 

se i biri guxoi

të nisej me not deri në  Korfuz,

kur befas i dolën si ujqër prozhektorët

dhe rrugën ja ndërprenë

në natën pus.

Vite më vonë, të gjorin  Aristidh,

tek rrinte i vetmuar si një statujë mbi det

e pyetën, të ardhur nga Tirana  ca të rinj:

- Sa larg është ishulli që këtej?

dhe një zë të zvargur, tjetërsoj, dëgjuan:

               - Njëzetë e pesë vjet!.