Memento

MEMENTO

Mund edhe  të mos ishim takuar në jetë,

mund edhe të mos kishe ardhur ashtu

si një shtojzovalle, e sigurt në vetvete

e të uleshe përballë  meje

me flakën shkrepëtitëse të syve,

që mbushi me një dritë koralesh tërë qenien time.

Zëri yt u derdh si një shushurimë valësh.

Mund edhe të mos kishe ardhur

dhe gjërat mund të kishin mbetur si më parë.

Mua nuk do të më mbulonte ajo dritë e tepërt

që vinte nga thellësitë e detrave të tu,

ai verbim i ajrit rreth e rrotull,

ajo klithmë habie, ajo drithërimë.

Nuk ma mbajtën këllqet tërë këtë vërshim vezullues

         që përmbyti ç’ gjeti përpara

dhe m’u desh të rivë në vendin e vet

gjithë shtyllat e rrëzuara brenda meje. Nga të çarat

  e shpirtit

filloi të rrjedhë teprica e dritës

si ca përrenj kanionesh.

Deti me mistere si sëndukët e gjysheve

DETI  ME MISTERE SI SËNDUKËT E GJYSHEVE

U  rritëm në një qytet të vogël

me palma, me bukonvile

dhe shkallë që  na nxirrnin te deti.

Atëherë deti Jon, që frymonte pareshtur nën shkëmbinj,

ishte për ne i mbushur plotë me mistere si sëndukët

                                                                         e gjysheve.

                                         

Hapnim mbulesën e trazuar të dallgëve

dhe fusnim në të dëshirat, ëndrrat, udhëtimet e

  pakryera,

fusnim botët e panjohura,  anijet e lashta, kohërat.

Deti ishte vet magjia që na kishte rezervuar fati.

Ne, një tufë këmbëzbathurish të uritur,  me gishtat

     e duarve

 të shpuara nga gjembat e fiqve të detit,

me duart e nxira nga pefkat e pishave të buta,

me xhepat e fryra nga hizet, të etur

për lodra dhe bredhje  mbushnim  si pinguinët pllakat

     shkëmbore

të Plazhit të Vjetër.

Atje, te Guri i Madh, të shtruar me beton,

si një trampolinë,

merrnin vrull,  hidheshim me rrotullime në ajër 

dhe zhyteshim me kokë në thellësirën e blujtë,  syhapur,

duke shijuar çdo herë mrekullinë  e depërtimit në një

     botë të pafund çudirash.

Kur na merrte uria e drekës

shkëputnim patlat nga shkëmbinjtë e nënujshëm,

qëronim iriqtë e detit

dhe i kapërdinim të gjalla.

Deri pasdite vonë dielli na digjte supet, ndërsa na

   ciflosej lëkura e hundës.

Shëtisnim pranë mureve antike, mozaikëve, 

saqë çdo ditë dukej sikur rronim në kohët e  lashta,

pranë heronjve homerikë.

Para se të  na mblidhte shtëpia

ngrinim mbulesën e trazuar të dallgëve, nga merrnim

                                me vete ëndrrat

për natën që po vinte.

Plazhi i Krorëzës

PLAZHI I KRORËZËS

Këtu natyra është si në ditët e para të krijimit të botës.

Edhe rëra e plazhit, edhe shkëmbinjtë që dalin nga uji,

edhe deti, edhe fundi i tij

mbajnë të pashqitur vulën e  Krijuesit.

Shkelim me kujdes, krup-krup, 

mbi këtë virgjëri rëre të koraltë

dhe ndruhemi  mos hedhim në rërën e larë nga deti

bishta cigaresh.

Edhe zogjtë e shumtë,

për ruajtjen e mjedisit ku rrojnë,

duken si të porositur mos t’u bjerë asnjë  fije kashte

     nga sqepi,

që mbartin për ndërtimin e çerdheve të tyre.

Këtu gjithçka është e  veshur me ajër dhe dritë

aq sa bluja e thellë e detit dhe ngjyra e smeraldit

 na sugjestionon.

.

Këtu koha ka ngecur dhe nuk e dimë

në ç’ epokë gjeologjike po çapitemi.

Dëgjojmë ritmin e përpiktë të valëve

që shtyjnë përpara rërën e ndritshme

dhe e tërheqin në zmbrapsje, si mbylljen e një refreni.

Dikush prej nesh

lëshon një thirrje me zë të lartë dhe të gjithë e ndiejmë

kthimin e shumëfishuar të jehonës.

Na ngjan se kemi hyrë në një tempull të harruar.

Dhe për çudi

 fanepset para nesh një manastir i braktisur mbi shkëmbinj,

i pashkelur prej shekujsh nga murgjit dhe besimtarët!

Në shpatet e pjerrëta  rritet një pyll i dendur e vertikal

prej ilqesh, dushqesh, lisash e valanidhi,

në garë se kush të arrijë më parë qiellin.

Për të gjitha këto, pa dashur belbëzoj një lutje:

Mos ardhtë dora jote, o njeri, që ta zhbëjë këtë bukuri

me betonet e infrastrukturën  moderne që ke  shpikur.

06.04.2014