Në vendin ku gjithmonë është e diel

NË VENDIN KU GJITHMONË ËSHTË E DIEL

Pinoku u arratis për në vendin ku gjithmonë është e diel.

“Oh”, tha, “më në fund do të jem i lirë,

as baba Karlo, as mësueset nuk më gjejnë dot sepse ditët

                                e tjera mungojnë nga kalendari.

Pas çapkënllëqeve të së dielës nuk vjen më e hëna të më

                                                                                       qortojë

për detyrat e pabëra,

për vjershat që nuk i ka nxënë  radakja ime e drunjtë.

Nuk vjen më as e marta,  kur më çonin me një këmbë te

 dërrasa e zezë,

as e mërkura, kur më këputej hunda nga goditjet me

           vizore dhe unë e rritja me gënjeshtra,

as e enjtja, kur gjuaja zogjtë me llastika nëpër parqe dhe

  i varja të përgjakur te rripi i pantallonave,

as e premtja, kur u flisja me zë të lartë sirenave nga bregu

           i detit, për t’u mësuar abetaren

dhe as e shtuna,

që e prisja me shpresë për t’u harbuar te e diela.

Liria tani e ka një emër: quhet e diel.

Jam me fat që në qiellin e këtij vendi është mbyllur porta

            nga hynin ditët e tjera të javës”.

Vogëlushi dhe Skënderbeu

VOGËLUSHI DHE SKËNDERBEU

Alusianit

Kur atij vogëlushi iu shfaq në sheshin qendror të Tiranës,

për herë të parë  Skënderbeu, i madhërishëm, mbi kalë

lëshoi një klithmë habie, u shpëtoi nga duart prindërve, vrapoi

 drejt monumentit,

e përshëndeti me dorë, e priti të zbriste nga kali,

t’i afrohej, ta përkëdhelte

si në një sekuencë filmike që vet e pat ëndërruar.

Vogëlushi jetonte çastin e magjishëm

të takimit me perëndinë e vet.

Një aureolë dritash iu faneps me mijëra reflekse

kur pa se masa e bronztë lëvizi dhe Skënderbeu i bëri vend

në vithet gjokut, që u ul në gjunjë para tij.

Fluturuan si një dron sipër kullave të qytetit dhe shkanë tutje

nëpër kohë drejt fushëbetejave të vjetra, kështjellave, ndërsa

shpata e ngritur në ajër, duke fishkëllyer, çante  shekujt.

Kur u kthye,“Ku humbe?” 
i thanë prindërit,

“Nuk humba” u përgjigj,

“Udhëtova në kohë të tjera”

“Si ...?” u habit i ati dhe vogëlushi

zgjati dorën nga monumenti...

Babë e bir, u kuptuan në heshtje.

Pastaj vogëlushi pyeti:

“Ku e ka shtëpinë, Skënderbeu, ku fle?”

Si t’i shpjegonte se Ai qe shndërruar tashmë në ndërgjegjen

  e përjetshme të kombit,

si ta zhgënjente bindjen e vogëlushit

dhe t’i mbushte mendjen se Skënderbeu

prej epokash, nuk rronte më?

Dhe i thotë: “Shtëpia e tij janë të gjitha kështjellat,

të gjitha muzetë, ku pret vizitorët,"

2018