"Po"

“PO”

Më dëgjon e hutuar

dhe miraton fjalët e mia

me një “po”,

si një fëmijë i stepur.

Bëj t’i iki gardhit të këtij njërrokëshi,

nga i cili nuk shkëputem dot.

Është kaq e shkurtër koha që më kushtohesh nga

përgjigja “po”,

sa që nuk gjej hapësirë t’i shijoj çastet siç dua.

Më duket një racion i vogël i shpirtit tënd

që nuk më ngop.

Hap gojën si sqepin e një zogu

për të gëlltitur “po”-në si një larvë të vockël

dhe sërishmi ngelem i uritur për ty.