Parku turistik i zhytjes nënujore

PARKU TURISTIK I ZHYTJES NËNUJORE

I nxorrën katerat siluruese,

të fundosura në ish-bazës detare të Limionit.

Mbi kokat e kureshtarëve të shumtë që ndiqnin këtë   
                                                                    spektakël

vërtiteshin të alarmuara çafkat e verdha,

pulëbardhat dhe karabullakët e mëdhenj të Butrintit.

Tërë gjiu i detit mbushej me klithmat e tyre nervoze

dhe padurimin për të rrëmbyer gjallesat detare,

që binin nga brendësia e skafeve me tërsëllimë,

sëbashku me masën e ujit që zbrazte "banesat" 
ku patën jetuar prej vitesh.

Palumbarët dilnin nga deti si oktapodë gjigantë
të varur te silurueset,

duke u mbajtur në kavot prej çeliku 

të anijes amerikane “Grapple”,

ardhur enkas,
në bazë të një protokolli..

U bënin shenja vinxhierëve, gjersa i ngarkuan

te anija “Iliria” të gjashtë katerat e mbytura

dhe u nisën për Ishujt e Ksamilit 
të shoqëruara

nga mijëra shpesë detarë që zhvendoseshin sipër tyre

me një zhurmërimë ritmike krahësh dhe klithmash

shurdhuese.

Ngeli e vetmuar baza detare me ekualiptet gjigante

       në breg

që mbushnin me  pushin e luleve të tyre imcake,

si me një shtresë të hollë bore

tërë sheshin e boshatisur të saj.

Të tjerë kureshtarë i prisnin në Ksamilin e plazheve të 
                                                                          shumta,

që ndoqën lëshimin e tyre midis ishujve

si ca lodra të parqeve të fëmijëve që nuk kurdiseshin më,

lodrat e luftës së ftohtë të kaq e kaq viteve midis Lindjes

     e Perëndimit.

Një muze  i nënujshëm po ngrihej, 
një park zhytjeje për turistët,

që do të vijnë këtu kur të rifillojë jeta e nëndetit

me instiktet e saj,  me luftën e llojeve, 

larg strategjive për të cilat ishin projektuar.

"Po"

“PO”

Më dëgjon e hutuar

dhe miraton fjalët e mia

me një “po”,

si një fëmijë i stepur.

Bëj t’i iki gardhit të këtij njërrokëshi,

nga i cili nuk shkëputem dot.

Është kaq e shkurtër koha që më kushtohesh nga

përgjigja “po”,

sa që nuk gjej hapësirë t’i shijoj çastet siç dua.

Më duket një racion i vogël i shpirtit tënd

që nuk më ngop.

Hap gojën si sqepin e një zogu

për të gëlltitur “po”-në si një larvë të vockël

dhe sërishmi ngelem i uritur për ty.

Letër e poeteshës Maria Benedetta Cerro

LETËR E POETESHËS MARIA BENEDETTA CERRO

Castrocielo, 24/03/2016

I nderuar dhe i dashur mik Agim Mato,

Mesazhi që Ju dhe miqtë tuaj vulosët dikur në një shishe, duke ua besuar valëve të Jonit, siç e shihni, arriti deri edhe tek unë, ndonëse kaq larg, nëpërmjet poezisë suaj.

Tani e kuptoj me shumë kthjelltësi, nga afër, sepse flet me gjuhën e dhimbjes, sepse është autentike, e thellë dhe e kushtëzuar nga nevoja, sepse përmban shqetësimet e detit, të cilit i drejtoheni vazhdimisht, duke qenë vendbanim i hapur takimesh, mikpritës dhe i sinqertë.

Njësoj si gjesti juaj ndërsa më dhuruat librin, duke më vlerësuar të denjë për të ndier një mesazh të tillë të fuqishëm, duke njohur, në ato pak vargje që lexova në Formia, zërin e një motre.

Në poezitë tuaja, gjej jo vetëm mitin, për të cilin folëm disi, por edhe një pafundësi aspektesh të tjera që ndërlidhin ngjarjet personale me ato të njeriut në përgjithësi, duke e bërë kështu universale poezinë tuaj; aspekte historike, apo gjeografike, që përqendrojnë në një kohë dhe hapësirë të përjetshme, tregimet e rrëfyera me dije poetike, me përzgjedhje lirike me efektshmëri të madhe dhe shumë thellësi ndjeshmërie personale kundrejt dhimbjes së të gjithë atyre që vuajnë nga dhuna, përbuzjet, dhe padrejtësitë nëpër botë.

Këto janë ndjenja që Ju dini mirë t’i shprehni nëpërmjet zërit të së vërtetës së hapur, shpesh me hidhërim, por të ndërthurur me ironi dhe gjithmonë me shumë dinjitet.

Në fund të fundit, “buzët e shtrënguara” mund të hapen vetëm në poezi  dhe “vuajtjet” shenjtërohen nëpërmjet dashurisë  (“poezia dhe dashuria – shoqe të pandara”) që janë në gjendje të na ringjallin prej vetë hirit të jetës. Madje edhe prej hirit të të gjithë librave, të të gjitha bibliotekave të nëpërkëmbura, pasi Fjala është, siç thoni, një lloj Ure komunikimi. Nëse poeti “muros vetveten, në murin e fjalëve, për të lidhur gurë e mesazhe” atij i mbijeton fjala duke vazhduar së ekzistuari si vepër paqeje, simbol lirie, përçues dashurie.

Është kuptimplotë fakti që dhimbja më e thellë, nëpërmjet një alkimie të jashtëzakonshme, të mund të transformohet në poezi, që përfaqëson dashurinë e plotë. E kam fjalën për dashurinë që është në gjendje të përfshijë gjithë universin dhe të zbulojë në çdo gjë bukurinë e fshehur.

Ndihem e lumtur që pata mundësinë t’ju takoja dhe të njihesha me poezinë tuaj. Ju shkëmbej dhuratën e librit tuaj me dy prej botimeve të mia: të fundit, dhe një tjetër që i përket një periudhe të errët të jetës sime dhe që ndoshta, për dhimbjen që përfshin, do ta ndieni më tepër.

Me shumë nderim dhe dashuri vëllazërore.

                                                         Maria Benedetta Cerro