Ikja e Margarit Sulit

IKJA E MARGARIT SULIT

Ike dhe le pas një traktat filozofik qesëndisës për jetën,

me një buzëqeshje të hidhur,

që të tregonte enigmatik në sytë e të tjerëve.

Pe të të sulej vdekja dhe nuk u përpoqe t’i shpëtoje,

  t’i merrje mendjen,

që të mund të thithje edhe ca metër kub ajër nga kjo botë.

“Po shkoj,  the,

e kotë t’i qaravitem fatit!”.

Dhe mbylle llogaritë me jetën,

në një mënyrë që vetëm ti mund t’i mbyllje.

Kur të bëmë bilancin,

kur gërmuam në thellësitë e heshtura të karakterit tënd,

shtangëm para diamanteve të paprekura të virtyteve

që i ruajte me aq xhelozi nëpër labirintet  ku të çoi fati.

Djalë i hajthëm, eshtërfort i fisit suljot nga rridhje,

mes nesh ti ishe një mineral që s’e gjenim te Mendelejevi,

ishe klithma pezull mbi mahnitjen e kaltëreme të Jonit,

ishe refren i melodive të pa luajtura ende,

ishe një petal  ëndrre.

Shpirti yt  i lirë, si një qilim fluturues

shëtiste sipër fenomeneve

dhe gjithë të panjohurat dorëzoheshin para teje.

Nuk e ngrije zërin kurrë. Gjithë jetën mërmërisje

melodi të pafundme për t’ju shmangur

kotësive dhe keqkuptimeve të përditshme.

Në vend të nekrologjisë

pate kërkuar të këndohej mbi dheun që hapëm

e famshmja  “I giardini di marzo*” 

e Lucio Battistit.

Pas kësaj

nuk e di në të qetësuan “lumenjtë e kaltër, kodrat dhe

livadhet ku bredhin melankolitë e tua të ëmbla” ,

“në gjeti hapësirë universi brenda teje”

dhe a t’u “ngjall sërish kuraja për të jetuar”?

* Kopshtet e marsit. Rreshtat në thonjëza janë nga kënga  me këtë titull.