Një klik larg

NJË KLIK LARG

Kur ajo ende nuk shfaqet,

kur ende gishtat e saj nuk kanë

trokitur si një shi i rrëmbyer mbi tastierë,

ashtu, në pritje,

ndjehet si një shtrat lumi i shterur.

Çasti vjen. Imazhi i saj e mbush ekranin

dhe gjaku hov me gurgullimë,

si shkreptimë refleksesh drite,

si një potere e madhe zogjsh

mes  gjethe ëndrrash, që lëvrijnë.

Tani dashuria nuk është veçse një klik larg.

Nuk ka postierë me letra në prag,

nuk ka pritje dhe ankth të pafund,

as pliko të mbushura me lotët e saj,

as ofshamat e tij brenda një pusulle.

Ja ndien aromën, edhe pse larg merr frymë,

vibron zëri i saj nga bokset e kompjuterit

si një këngë,

një dorë që zgjatet nga ekrani e përkëdhel,

distancat dhe pengesat i shemb.

Virtuale

VIRTUALE

Herë-herë e braktis realitetin ku rroj,

ja mbath, pa u vënë re, në virtualitet,

bëhem frymë, erë,

dhe  përpiqem t’i afrohem i ndrojtur

një vorbulle shpirtrash të përjetshëm që vërtiten mbi

 qytetërimin e sotëm.

Si adoleshent e ndjek nga pas këtë ekspeditë  poetësh,

filozofësh,

eksploratorësh, 

                         shpikësish

që  me dritën e tyre u ndriçojnë udhën planetëve dhe

     kohërave.

Më përshkon tejetej ajo dritë  biologjike e pashuar

që zë fill nga antikiteti,

më tërheqin si me magnet sistemet e përsosura të ligjërimit

      të gjenive të mëdhenj,

guximi i eksploratorëve që zgjidhin njërën pas tjetrës

misteret e të panjohurave,

furia e teknologjive të erës digitale.

Atje poshtë, i tërë dheu më ngjan si një foshnje

në djepin e përkundur prej tyre.