Një pemë

 

NJË PEMË

  Jannis Ricos

 

 

 

Kjo pemë ishte rritur në pjesën e sipërme të kopështit,

e lartë, e vetmuar, e hollë – lartësia e saj

tradhëtonte ndoshta një ide sekrete të uniformitetit.

Nuk nxorri kurrë lule e fruta, vetëm një hije të gjatë

që ndante më dysh kopështin

dhe një përmasë e paaplikueshme për pemët e tjera

të ngarkuara e të përkulura.

Çdo mbrëmje kur perëndimi i lavdishëm shuhej,

një zog i çuditshëm ngjyrëportokalli hepohej në heshtje

 midis degëve si fruti i saj i vetëm – një këmbanë e vogël e artë

mbi një këmbanore të gjelbër shumë të lartë. Kur e prenë pemën 

zogu i vërtitej sipër me klithje të vogla të thekëshme,

duke vizatuar rrathë në ajër, duke vizatuar në perëndim formën

 e pashterëshme të pemës, si një kambanë e vogël

që lëkundej e padukëshme atje, më lart se vet pema.

 

Përktheu: A. Mato

Vetmi kozmike

VETMI  KOZMIKE

Jam i spërkatur nga vegime qytetërimesh të largëta,

nga ciatja e sinjaleve të tyre manjetike,

nga modulet që lëshojnë qëniet inteligjente të dherave të

tjera  për t’u identifikuar tek unë,

nga sistemet e tyre fluturuese që depërtojnë atmosferën

dhe studiojnë mënyrën time të jetesës.

Rrotull meje vërtiten disqe fluturues,

ulen në periferi të qyteteve,

lenë gjurmët e tyre në barin e përcëlluar të lëndinave,

ngihen sërish e zhduken duke lënë mbrapa

një fjollë drite të panjohur,

dëshmi të papërcaktuara kozmike,

silueta jashtëtokësorësh kuriozë.

Një ditë prej ditësh

do të ulem me ta,

si me fqinjtë e pallatit

dhe do të qajmë hallet e hapësirave që na rrethojnë.

Do të shkëmbejmë teknologjitë si cigaret,

pa diskutuar të drejtat për licensat, për autorësinë,

nuk do të flasim për luftrat, për ideologjitë,

për armët e shkatërrimit në masë, atomin, lëndët kimike,

për armiqësitë, për papajtueshmërinë e besimeve,

si një e keqe që na ka pllakosur prej shekujsh

këtu në tokën tonë.

Do të shënojmë me kujdes arritjet e tyre  në fushat e

e ndryshme të shkencës,

do të hetojmë mënyrën e tyre të jetesës,

në se rrojnë në qytete si tonat, 

ushqimet që konsumojnë,

në se kanë nepset tona, veset,

në se dashurojnë,

në se urrejnë.  Si e kanë të organizuar jetën sociale?

A kanë formacione shtetërore, politikanë,

hierarki burokratike, korrupsion?

A kanë artistë, vepra arti, romane, poezi, filma,

pasarela mode, bordello, drogë, gjeneralë?

A shkojnë në stadiume, a venë baste? Çfarë lloj sportesh

aplikojnë? A zihen rreth një topi, a rendin pas idhujve

që fitojnë miliarda?

Digjem nga kurioziteti për qeniet e largëta inteligjente

që duket se po shfaqen rrotull meje.

Vetmisë kozmike po i vjen fundi.

Feniksi

FENIKSI

Të thashë: më duket si në ëndërr

tek ndihem i përkujdesur

nga drita e syve të tu

dhe tërë qenia jote!

“Sepse mua me kish munguar

prania e një njeriu të  bukur”,  ma ktheve ti,

duke aluduar për një lloj tjetër bukurie...

Shpesh mendoja:

kur do të lundrojë i qetë,  shpirti im?

Kur do të ngrihet në hapësirat e gjera të bukurisë

 së vërtetë,

që mendova se e humba për vite?

Ti erdhe!

Një hymn oshëtiu brenda meje

dhe bëri që Feniksi të ringjallej,

të përplaste krahët, të shkundëte hirin prej tyre

dhe të kapte kuotat që pata ëndërruar.

 

Sepse është ndërtuar jo prej materies, ai zog,

është një aliazh pasionesh, vetmohimi dhe

 shpresash.

Kurrë nuk kam derdhur

kaq shumë energji

dhe habitem ku ishte fshehur.

Morën kuptim hapat e mia,  

frymëmarrja ime.

Sa njerëz kujtojnë se rrojnë

dhe nuk e dinë se një gur varri rri mbi kokën e

 tyre,

një epitaf harrimi.

E kam gjetur nordin që ma patën mohuar

dhe tani symbyllur i përcaktoj koordinatat.

Jam me fytyrën e kthyer nga Gjithësia.

Zog i trembur

ZOG I TREMBUR

Duke dalë te dritarja e ëndrrës,

më sheh mua,

si nje zog të trembur.

Kam ardhur vet

apo më ke thirrur?

Me gjethin e një puthjeje

në sqep

shushurij nëpër xhama.

Të falënderoj që ekziston

TË FALËNDEROJ QË EKZISTON

Kur erdhe ti

çuditërisht u  terratisën

perënditë e rreme

që vërtiten rrotull njeriut.

Deri në ato çaste nuk e dija që ekzistoje.

Nuk e dija që ekzistonte ai dritësim i syve të tu

që përshkëndiste mijëra nuanca të kaltra rreth e rrotull.

U frenua verbimi brënda meje

dhe një puhizë e lehtë ëndërre

filloi të shtyjë dy vela të bardha

për të mbërritur në farin e vetmuar

ku rroja si një eremit deti

i harruar nga lutjet dhe blasfemitë e të tjerëve.

Drita që solle papritur ma trembi vetminë

dhe, i pamësuar me të, nuk guxova 

të rri gjatë përballë teje,

që të mos vuaja.  Pyesja hijen time

prej Heminguei

dhe ajo bëhej më memece se unë.

Tani të falënderoj që ekziston.