Bohemi i fundit

BOHEMI I FUNDIT

“Ëndrra janë...

          Edhe dalin,

        edhe s’dalin!”

thoshte Petroja,

aty te limani i barkave të peshkimit,

ai bohemi i fundit lëkurëzeshkët,

rob i fatit dhe ëndërrimit.

Për vete as që nuk arrinte

të thurte ëndrra për jetën:

- ekrani i tyre në tru nuk i ndizej,

diku i ishte këputur filli i shpresës.

Përpiqej ta sendërtonte një ëndërr

dhe më kot e priste 

si çelja e një luleje te koka e krevatit

e t’i zbukurohej dita që gdhinte,

e t’i buzëqeshte fati.

Ngrihej nga shkretëtira e gjumit

dhe vinte me sytë e ënjtur në liman,

me një thikë që kurrë s’e hiqte nga dora,

e vetmja vegël pune që s’i ndahej.

Ulej në shkallët që zbrisnin te deti

dhe pastronte peshqit e blerë nga qytetarët,

për një shpërblim të vogël, simbolik,

nuk ngrihej nga shkallaret.

Kur dallga ngjitej me vrull

dhe i depërtonte në pantallona, hera herës,

nuk zmbrapsej

por reagonte me romuze,

duke i shkulur së qeshuri të tjerët.

Atëherë porositnin një  teke rakie për të

dhe e pyesnin:

“Ëndrrat, ç’ thonë?”

“Nuk dalin, plako!” qe përgjigjja.

dhe tundte ato pak qindarka që fitonte.

Një ditë, e gjetën buzë një ëndrre

me sytë e hapur,

të ngrirë drejt saj,

me ekranin e shuar brenda shpirtit...

...Dhe asnjeri nuk iu gjend që ta qajë.

Shiu i verës

SHIU I VERËS

Këto re janë anije të ngarkuara me flori,

thanë fermerët

kur panë shiun të shkarkohet në plantacionet e jugut

mbi kurorat e  mandarinave, portokajve dhe ullinjve.

Zhurmat e gjetheve janë si pasthirrma gëzimi të tyre nga

kënaqësia e këtij dushi.

Ndihet afshi që çliron dheu

dhe ngjitja e limfës në kërceje duke bërë gati gjethet e reja

 dhe lulet.

Natyra është në një dasmë të vërtetë.

Mandarinat, me vellot e tyre të bardha,

si vajza që po u del turpi,

kthejnë sytë nga ullinjtë atje lart në tarraca, duke pritur

    një shenjë prej tyre.

Anijet e reve, një paradite të tërë

shkarkuan floririn e tyre,

gjersa e ngopën dheun e përtharë nga etja.

Kur ikën retë, si anije të lehtësuara, 

u shfaq dielli dhe një avull i bardhë, i bardhë,

si një mesazh falënderimi,

u ngrit nga rreshtat e plantacioneve.

2018

Nuk jam ai që sheh

NUK JAM AI QË SHEH

Nuk jam ai që sheh.

Jam gjithë ëndrrat që më kanë ndjekur si një film që nga

fëmijëria e hershme,

jam ato pak dëshirat e realizuara
por më shumë ato të parealizuara.

Jam tërësia e mungesave dhe atyre që nuk i arrita t’i bëj.

Të gjitha i tërheq me vete
e s’mund të ndahem prej tyre.

Kisha kaq dëshira, kaq pasione! Me një ashensor drite

      ngjitesha në dritaren e një ylli,

dhe shihja atje poshtë,

si nga dritarja e Perëndisë,

gjithë padrejtësitë që s’kishin të sosur.

Shihja se ideologjia e instaluar

na ndante sipas origjinës, në klasa,

kontrollonte vizionet, synimet e secilit

dhe fabrikonte robotë njerëzorë,

të programuar në emër të një utopie.

Ne, që na quanin të papërshtatshëm

nga origjina,

na mohonin liritë, të drejtat.

Që utopia të shpëtonte prej zërave tanë

librat na i hiqnin nga libraritë, bibliotekat...

Nuk jam ai që sheh.

Jam tërësia e mungesave
dhe atyre që nuk arrita dot t’i bëja në jetë.

Maj 2018