PLUHURI I
ARTË I POEZIVE …
-
Përsiatje mbi vëllimin poetik
“Pluhuri i artë i përjetësive” të Agim Matos –
“Pluhuri i artë i përjetësive” të Agim Matos –
Nga Timo Mërkuri
Thënia …që ta kuptosh
poezinë duhet të “njohësh” autorin,
qëndron më shumë se kudo në rastin e poetit Agim Mato. Kjo, jo për arsye
se poeti “vargëzon” biografinë e tij, por për faktin se është vetë
jeta e tij trunglisi zgërbojë, i goditur e i përcëlluar
nga rrufetë e absurdit politik, ”lehe” ku farëzohen poezitë, duke na dëshmuar edhe njëherë se …poezia lind nga
dhimbja.
Prandaj ju lutem të më
mirëkuptoni në “prezantimin” tim, të
stërpikur me pluhur poezie..
Poeti Agim Mato
“lindi” kur mbaroi shkollën e mesme.
Deri atëherë ishte një adoloshent
trazovaç, nga ata që nuk linin
“dy vajza bashkë”. Jetonte pranverën e
moshës sipas motos …ku rrafsha mos u vrafsha dhe … çdo gjë që fluturon, haet. Mrekullohej me … koncertin e pulëbardhave/dirigjuar nga
erërat joniane/në gjirin e Sarandës ….dhe …për tu ndjerë burrë/e trashte zërin me
shokët…
Por jeta i kishte
rezervuar disa të papritura të hidhura. Pikërisht atëherë kur shpresonte të
hidhte hapin e parë drejt jetës, i erdhi goditja e papritur dhe
trullosëse. E papritur, për
këndvështrimin e tij human për jetën dhe trullosëse, për nga forca
shtetërore e goditjes.
Ishte ballafaqimi i
parë me …luftën e klasave.
Shokët dhe shoqet e
tij u ulën nëpër auditoret e universiteteve, ndërsa ai:
“…me një kostum të grisur ëndërash endesha në një
gji të mbyllur deti
me hirin e zjarreve të shuara në shpirt...”
Por nuk mjaftoi me
kaq. U nis ushtar, ndoshta me mendimin pajtues (me regjimin) se do shërbente
për mbrojtjen e Atdheut, etj. etj. Por ja që, për pushtetin, nuk konsiderohej i
besueshëm, përkundrazi, me fantazinë që kishte, mund të ishte i rrezikshëm me
armë në dorë. Prandaj i dhanë një pushkë druri, (që të mos mësonte funksionimin
e armës), si dhe një kazëm të madhe (me majë hekuri, sigurisht).
“…Isha si një guackë e zbrazur…
asnjë shpresë nuk i rrihte krahët rrotull meje
të mi zgjonte ditët me klithma gëzimi…
…I mbyllur shpirti
E mbyllur kënga.
Rrethi i një laku më shtrëngonte në fyt…
Por ndërsa heshtëte
publikisht, …bukuritë galaktike frymonin
brenda vetes…dhe krijonin botën e bukur të poezisë. Sepse bota shpirtërore
e poetit është “laboratori” më efikas që
zotëron njeriu, i aftë që “helmin” e jetës së tij personale, ta shndrojë në
mjaltë për njerëzimin.
Dhe kështu, ecur me
kujdes…
...të mos shkelja/aty ku më prisnin
greminat…, kur… për shumë kohë dhe penën ma sekuestruan/si një armë të
paligjëshme…kur…ngela pa zërin tim,
pa gjuhën time, pikërisht atëherë, kur normalisht duhej të harrohej në heshtje, atëherë poeti hodhi në
publik arin e shpirtit të tij në vëllimet “Jug” dhe ”Në prag të shtëpive tona”,
dy vëllime që tërhoqën vëmëndjen e botës letrare për risinë e re që sillnin në
poezinë shqipe.
Suksesi i këtyre dy
vëllimeve, dëshmoi se, poezia është
kulla e rezistencës, ku ngujohen dhe triumfojnë shpirtërat e mëdhenj në kohë
diktaturash.
Bota letrare shqiptare
i përshëndeti me entusiazëm, këto lule të brishta joniane, me aromë … erë
limoni e jodi përzier. Por, duke perifrazuar thënien se… në Shqipëri, lulet i hanë … gomerët,
kujtojmë se,...gomerët e diktaturës u sulën dhe hëngrën edhe…“Bukën e fjalëve “ , vëllimin e tretë poetik të Agim
Matos.
Ishtë një kohë urie e
madhe në Shqipëri. Diktatura, si Polifemi, hante edhe ëndrrat që sillte … hëna.
Prandaj, ndoshta … Hëna vononte të
dilte/hidhej duke u penguar nëpër bokërimat e qiellit/atje ku yjet gremiseshin …
Dhe poeti vijonte te
shëtiste anës detit, miku i tij i përherëshëm, me të cilin …
vumë në provë vetminë
ti (deti) i zbrazur nga aniet,
unë i zbrazur nga shpresat
mënjanë botës së madhe…
Por deti asnjëherë nuk
të lë vetëm. Jo vetëm kaq, por ai të zgjeron dhe forcon frymëmarjen me jodin e
tij, dhe ta bën shpirtin të madh…sa shtatë dete, duke të fisnikëruar botën
shpirtërore:
…duke u futur çdo natë brenda meje
ma zgjerove shpirtin
…dhe më bëre t’i
mëshiroj ata që luftuan njeriun
verbuar prej ideologjive…
….Me një dritë të lëngëshme më pagëzove të tërin…
thotë poeti dhe ne instiktivisht na kujtohet
pagëzimi i Jezu Krishtit me ujë, në lumin Jordan dhe drita qiellore që ra mbi
kryet e tij në atë çast, duke dëshmuar origjinën e tij si bir perëndie.
Por poeti nuk ishte
bir perëndie. Ai ishte thjeshtë, bir i
një të… porsaliruarit nga burgu, i cili
dilte i vetmuar, me një kostum
mbretërie/me një kapele republike, dhe rinte pas
vehtes, si pas një dritareje, në pritje të lirive të munguara…dhe priste
ndryshimin i paduruar.
Por ishte poet, nuk mund të rinte i mënjanuar. Boll
ndënji i heshtur tridhjetë vjet.
Ndaj …me
lopatëzën e një ëndrre / zhvendos(t)e
errësirën reth e rotull/ hap(te)i shtigjet që (të) e lidhnin me botën…jo
vetëm duke u bërë pjesë aktive, por edhe faktor në botën letrare me poezinë e
tij.
Poezia e tij është një urrë që lidh shpirtërat
njerëzor, nëpër të cilën kalojnë ëndrrat
e bardha të poetit drejt lexuesve, si nuset para altarit, kur shkojnë nga krahu i prindit
në krahët e dhëndërit.
Ky është çasti që dhëndërit i mehet fryma nga lumtu-ria.
E vlen të jetosh e të vuash në jetë, vetëm për të
përje-tuar këtë çast. Asgjë tjetër nuk kujtohet nga jeta. Kaq dritësim ka ky
moment, sa që i zbardh dhe i “fshin” gjithë aspektet e dhimbëshme të jetës, si
fotot e stampuara në negativin e një filmi, të dalur befasisht në dritë. Mbeten
vetëm shënjat e plagëve mbi trup e mbi shpirt. Dhe ato, të stërpikura me një
pluhur të artë poezie, sa që ti bën të bukura këto plagë, si piktura të
Rembrandit të magjishëm.
Dhe këtë botë humane të poetit që e bëri t’i mëshi-rojë ata që luftuan njeriun/verbuar prej ideologjive…, duhet
të theksojmë se e projektoi dhe ndërtoi një
person vendimtar në jetën dhe krijimtarinë
e autorit, gjyshja e tij, një plakë e vuajtur çame, e rudhosur dhe e
kërrusur që , për nga fati në jetë të kujton Rozafën. E murrosur në dhimbjen e
saj, me një këmbë tundte djepin e ëndrrave të nipit në Sarandë dhe me njërën
dorën ujiste shpresat e të jatit të tij,
në birucat e diktaturës.
Si s’mendoi një herë për vete kjo plakë
shamibardhë. Gjithë jetën me skalistir në dorë duke mihur dheun e luleve në
obor, në saksi apo në ëndrra, duke i kënduar nipit ninulla për Marko Boçarin e
Osman Takën, për tuman-kuqen me festen treqind mexhite apo të bukurën e trimit larg në More. Dhe e
konte (ushqente) me një shqipe të ëmbël, si mjalti, që sado mote të shkojnë,
kurrë nuk e haron.
Se duhet të theksojmë që Agimi është një njohës dhe
përdorues mjeshtëror i gjuhës shqipe. I
nxjerr fjalët e bukura të shqipes së vjetër si margaritarët nga pinat detare, mbuluar me leshterikë.
Margaritarë fjalësh që rezëllijnë nëpër vargje, duke i bërë më të bukura, më të
gjalla, më shqiptare poezitë e tij.
Ato poezi joniane që rrjedhin rrëmbyeshëm nëpër
shtratin e artit popullor, ashtu siç rrjedhin pranverës përrenjtë e porsa
krijuar malorë nëpër shtratin e vjetër të përrenjve, ato poezi që të
mrekullojnë me magjinë e tyre, që të duket se je nën stërpikje valësh përroi a nën stërkala dallgësh deti,
që të duket se rend nëpër yje a eksploron botën nënujore, ato poezi që të mbushin frymëmarrjen me jetë,
unë ju them se kanë lindur nga dhimbja e poetit, që ju të mos ndjeni dhimbje
në këtë jetë.
Por ne, le të lexojmë
poetin:
Sipër nesh ngrihej si aureolë
një fashë hyjnore e
ëndrrave
të notepsura me dritë.
Ajo që nuk e thoshnim me zë,
ishte më e bukur se fjalët,
më e ëndëshme se qumështi i yjeve
që xixëllonjat pinin mbrëmjeve nëpër qiell.
Dëgjonim në heshtje muzikën e shpirtërave tanë…
dhe vinim re se plepat fjalamanë e kishin pushuar
frushullimën
të magjepsur.
... Ndjenim në gjoks limfën e trupave tanë
…Edhe një puthje na dukej zhurmë…
Hëm, nuk e kuptuat mirë. S’ka gjë, mos u trishtoni dhe
sidomos, mos u përpiqni ta kuptoni.
Poezia joniane e Agim
Matos është si dashuria. Ndjehet, përjetohet dhe vetëm kur e humb, e kupton se
çfarë ke humbur.
Ndaj dhe unë ju them:-
Ndjejeni dhe përjetojeni poezinë e Agim Matos, miqtë e mi.
Me siguri që do
lumturoheni.
Dhe unë ju falnderoj
që më nderuat me vëmëndjen tuaj.