Vuvi i Tushit

VUVI I TUSHIT

Në fëmijërinë time burrat i ngjiteshin Llotroit

me një mëngë të zhveshur të xhaketës,

që u varej e boshatisur

dhe shtynin përpara gjoksin e tyre leshtor

Për t’u ndjerë burrë

fillova të gjarpëroja edhe unë  nëpër monopate,

duke tundur mëngën e hequr të xhaketës,

i fryrë si gjel.

E trashja zërin me shokët.

Qentë, macet dhe pulat

më hapnin rrugën të trembur.

Po një ditë, nga kroi i Agait, pashë të vinte,  si 
                                                             katallan,

i ngarkuar me bucelë, Vuvi i Tushit.

Mbajta këmbët

dhe, me një alarm të brendshëm,

u fsheha pas një shkëmbi,

me krenarinë e burrërinë e deriatëhershme, 
                                                    të shembur.

Kur u afrua,

shputa e tij e stërmadhe u ngrit mbi kokën time,

gati për të më shtypur dhe, përmes ulërimave,

pashë të ngrihej shputa tjetër tërë pluhur,

si në një film me xhiro të ngadalësuara.

Po Vuvi, duke u lëkundur e duke lëshuar

një  “ëh!” në çdo hap, nuk më përfilli kurrsesi,

po vazhdoi rrugën e tij.

Si i shpëtova gjëmës, qetësova të rrahurat e zemrës

dhe e futa krahun në mëngën që i takonte.

I trallisur fillova ta ndiqja së largu,

deri te gardhi i shtëpisë të rrethuar me fiq deti.

Pas gjetheve të gjera gjithë gjemba

e pashë tek zgjidhi litarët në sofat,

hodhi ujë në një ibrik

dhe ja zgjati butësisht një fëmije

me nojma e pasthirrma.

Që atëherë, kurrë nuk e zbraza mëngën e xhaketës,

duke hequr dorë nga fiksimi i të ndjerit burrë para kohe.